Pewnego razu w Hollywood

Fani Tarantino będą zadowoleni, szczególnie ci , którym podobał się jego ostatni film, bo ta książka jest czymś na kształt wersji reżyserskiej dzieła filmowego, poszerzoną o wątki osobiste postaci i opowieści Tarantino o kinie lat '60 ze szczególnym uwzględnieniem westernów. Generalnie podobało mi się, ale jak na powieść, to za dużo tutaj gadaniny, anegdotek i niepotrzebnych scen - trochę sztuka dla sztuki, niemniej czyta się bardzo dobrze, bo książka ma klimacik filmowego pierwowzoru.

Kiedy człowiek tworzący zupełnie inaczej niż to się robi przy powieści, bo przy filmie, bierze się za napisanie książki może się to okazać albo wielkim sukcesem, albo katastrofą. W tym przypadku ciekawym zabiegiem było najpierw powstanie filmu, a później dopiero książki, która (dla tych, co jak już obejrzą film, to nie czytają) jest potężnym rozwinięciem tego, co można było zobaczyć na ekranie kina.
I tak, jest sukcesem! Warto przeczytać!

O tym, że Quentin Tarantino wybitnym reżyserem jest wiedzą wszyscy. Jednak o tym, że potrafi również pisać mogliśmy się przekonać niedawno przy okazji książki, która nosi ten sam tytuł co najnowszy film reżysera.
Uwielbiam Leonardo di Caprio i filmy z jego udziałem nadrabiam zazwyczaj z prędkością światła. Do Pewnego razu w Hollywood zabierałam się od dawna i zebrać się nie mogłam. Kiedy już praktycznie krok dzielił mnie od kliknięcia przycisku play moim oczom ukazała się informacja o książce. To był znak bym z ekranizacją się wstrzymała i najpierw po swojemu wyobraziła sobie świat Hollywood z 1969 roku.
Co do powieści - jest dobrze napisana, ale nawet to czasami nie wystarczy. Choć rzadko to piszę tym razem to raczej film będzie znacząco lepszy 🙈. W książce często gubiłam wątki, postaci notorycznie mi się myliły, pewnych zależności między wątkami kompletnie nie potrafiłam połączyć. Sprawę ratuje doskonałe pióro autora i klimat jaki udało mu się nakreślić. Ode mnie 7/10.

„Pewnego razu w Hollywood” jest to książka zdecydowanie dla fanów dawnego kina i Quentina Tarantino. Nie oglądałam filmu o tym samym tytule, więc nie mogę porównać, co jest lepsze. Sama książka miejscami mi się dłużyła, zwłaszcza przy obszerniejszych opisach. Było jednak trochę ciekawych momentów, „Pewnego razu w Hollywood” pokazuje, że świat Hollywood nie zawsze jest piękny i ma swoją ciemną stronę. Książkę czyta się szybko, jest też sporo dialogów. Myślę, że jest to pozycja na dwa jesienne wieczory.

Książkę najlepiej zrozumieją Ci którzy kochają film, znają wielu aktorów z wcześniejszych lat. Jest ona dla tych, którzy chcą zaczerpnąć wiedzę o tym jak wygląda świat aktorski od strony kulis. Momentami jest wiele opisów, które dla przeciętnego widza niekoniecznie są istotne. Na początku kusiło mnie, żeby je pominąć, bo wiele nazwisk kompletnie mi nic nie mówiło, a opisy były dość długie. Jednak główne wątki mnie wciągały, dlatego chętnie przeczytałam całą pozycję.

Musze się przyznać, że byłam w kinie na tym filmie, ponieważ to wyjątkowy reżyser, który zawsze mnie zaskakuje. W trakcie czytania przypominały mi się jego wątki. W filmie wbiło mnie w fotel zakończenie, którego tutaj nie było. A to była taka wisienka na torcie.

Ogólnie książka jest ciekawa, choć na początku wymaga troszkę cierpliwości. Dal fanów kina la 60-tych to na pewno gradka. Wiele ciekawych wątków z Hollywood, które obnażają ten niekoniecznie kolorowy świat biznesu i filmu. Takich wyrazistych bohaterów jakich mamy w książce nigdzie nie znajdziemy, a dialogi czasami wbijają w fotel. Ciekawa i niebanalna powieść.

U mnie dzisiaj książka, która została napisana po ekranizacji filmu, który zdobył Oskara.
Quentin Tarantino to utalentowany i jeden z najsłynniejszych filmowców swojego pokolenia. Jego filmy są niebanalne, z humorem, który za każdym razem zaskakuje.
Jest to pierwsza powieść Quentina, która dopowiada to czego nie było w filmie, a dla osób nie oglądającym film to opowieść o nieistniejącym już Hollywood.
Mamy rok 1969, Hollywood.
Poznajemy czterech bohaterów.
Ricka niegdyś gwiazdę serialu telewizyjnego,który po utracie popularności gra tylko czarne charaktery w nic nie znaczących filmach. Ma oddaną przyjaciółkę whisky soure i tam topi swoje żale.
Cliff to kaskader filmowy, zastępujący Ricka w niebezpiecznych scenach. Taki czarny charakter, któremu być może uszło płazem morderstwo.
Charles gość po wyroku. Stoi na czele grupy naćpanych hippisów, uważając się za ich przywódcę duchowego. Jednak marzy by zostać gwiazdą rocka.
Sharon wyjechała z Teksasu za marzeniami o karierze filmowej, które udaje jej się spełniać.
Co łączy tą czwórkę?
Wszystko i nic można by powiedzieć, ale jak to u Tarantino zwrot akcji, powiązania i znajomości mogą mieć wspólny mianownik.
Czytając znajdziemy powiązania ze słynną sektą czy morderstwem o którym było głośno dawno temu w Ameryce.
Jednak to pozostawię dla czytelnika na deser.
Jeśli chodzi o styl autora podobał mi się, chociaż niektóre zawirowania zdań były tak zakręcone, że ciężko było mi połapa...

Quentin Tarantino napisał świetną powieść na podstawie filmu, który został nagrodzony Oskarem. Osobiście filmu nie oglądałam, bo na co dzień zdecydowanie wolę czytać książki niż oglądać filmy, jednak po przeczytaniu tej powieści mocno zastanawiam się, czy nie warto byłoby poznać także pierwowzoru książki. Muszę przyznać, że to niesamowite uczucie cofnąć się do lat 60. w Hollywood i poznać choć część tamtejszych zwyczajów i tajemnic. Mam nadzieję, że nie jest to pierwsza powieść Tarantino, ponieważ chętnie sięgnę po kolejne.

Książkę czyta się przyjemnie i szybko, bo autor napisał ją w szczery i często zabawny sposób. Czytelnik przenosi się tamtego miejsca i czasu i jest uczestnikiem wszystkim wydarzeń. Ja niejednokrotnie miałam wrażenie, że wystarczy tylko wyciągnąć dłoń i będę mogła dotknąć bohaterów. Nie sposób nie polubić tych ludzi. Część z nich podziwiałam, innym troszkę współczułam, ale zdecydowanie mogłam poznać prawa rządzące Hollywood w latach 60. I trzeba przyznać, że rzeczywistość niejednokrotnie bywa brutalna, a fakt, że dziś ktoś znajduje się na szczycie wcale nie oznacza, że jutro z niego nie spadnie.

Opisywany świat jest tak barwny i porywający, że chciałoby się tam być i doświadczyć wszystkiego na własnej skórze. Jak różne jest to od wszystkiego, czego doświadczamy na co dzień. Uważam czas spędzony z tą książką za owocny i muszę przyznać, że pomimo jesiennej aury autor zdecydowanie wprawił mnie w dobry humor. Liczę n...