Ostatni świadkowie

Chciałam ją czytać i nie chciałam.
W świetle dzisiejszych wydarzeń - wojny za naszą wschodnią granicą, czytając ją bałam się o każdego człowieka.
Miałam mdłości.
Chciałam odłożyć tę książkę. Ale nie potrafiłam.
Najgorsze jest to, że dzisiaj może powstać identyczny reportaż... Tak bardzo szkoda, że może... Tak bardzo żal, że człowiek jest zdolny do robienia takich rzeczy... Tak bardzo niepojęte jest to, że ludzie ludziom...

Co dla dziecka oznacza wojna?

Te historie rozdzierają serce. Nagła utrata domu, rodziców, właściwie całego życia. To nie powinno spotkać nikogo, a już na pewno nie malucha, który zupełnie nie rozumie, co się wokół niego dzieje. Ogrom okrucieństwa, z jakim zetknęły się te dzieci, jest dla mnie niewyobrażalny. Bo jak wyobrazić sobie ten głód, który odczuwały, skoro w kuchni mamy pełną lodówkę jedzenia? Momentami można mieć wrażenie, że czyta się o jakimś fikcyjnym, okropnym świecie, który nie istniał. Chciałoby się wierzyć, że to nie może być prawda, że nikt nie mógł traktować w ten sposób innego człowieka.

Jak dla mnie bardzo przejmująca/wzruszająca historia, którą opowiadają ludzie będący dziećmi podczas II Wojny Światowej. Ich przeżycia są tragiczne i smutne, ale dzięki nim możemy choć w niewielkiej części poznać/poczuć co znaczyło dzieciństwo w tamtym czasie.

Za każdym razem kiedy czytam książkę opowiadającą o prawdziwych wydarzeniach , zwłaszcza o TAKICH wydarzeniach , obiecuję sobie więcej nie sięgać po taką literaturę . Zbyt wiele emocji mnie to kosztuje . Zbyt wielki chaos wprowadzają takie lektury w moje pojęcie o ludzkiej kondycji człowieczeństwa . Z jednej strony , jakaś część mnie bardzo się broni , by przyjąć to co czytam do wiadomości , chociaż świadomie wiem że tak się działo , że to ludzie ludziom...Z drugiej strony kiedy czytam że inni ludzie dzielili się wszystkim co mieli , chociaż sami mieli niewiele , ale oddawali ostatni kawałek chleba uciekinierom którym właśnie Niemcy spalili wieś i często najbliższych . To czuję się jak wahadło wychylające się raz w jedną raz w drugą stronę . Najbardziej poraziły mnie wspomnienia o głodzie...do czego głód jest w stanie '' zmusić '' człowieka . Taka lektura jak ta długo '' trawi '' się w mojej głowie i w moich emocjach . Z jednej strony obiecuję , nie chcę więcej , z drugiej strony , w kolejce czeka już Sołżenicyn i to też nie będzie łatwa i przyjemna książka...

 

Rozumiem, że te relacje mogą robić wrażenie. W zasadzie wystarcza jedna, dwie, pięć, dziesięć historii, żeby zrozumieć, że wojna to nie tylko manewry wojskowe. To również strach dzieci. Swietłana Aleksiejewicz spisała dziesiątki krótkich wspomnień osób, które podczas drugiej wojny światowej miały kilka lub kilkanaście lat. 

Ostatni świadkowie. Utwory solowe na głos dziecięcy to właśnie zbiór tych wspomnień. Warto jednak pamiętać, że są przefiltrowane przez kilkadziesiąt lat. Nie znaczy to, że nie są prawdziwe. W żadnym wypadku. Traumy, przeżycia wojenne są bardzo silne. Ale na to nakładają się cudze wspomnienia, sny, wyparcia, złudzenia. 

To co zwraca uwagę, to fakt, że świat przedstawiony w tych historiach jest wyjątkowo czarno-biały. Źli Niemcy i wszędzie pomocni ludzie. Dzielący się nawet kromką chleba, biorący pod opiekę cudze dzieci, wychowujący, chroniący. Oczywiście opowieści tych, którzy nie przeżyli bądź doświadczyli krzywd od innych (nie tylko Niemców) nie usłyszymy, stąd może ta jednostronność.

[...]
całość:
 https://www.speculatio.pl/ostatni-swiadkowie