Cynkowi chłopcy

„Byliśmy żołnierzami, posłano nas tam. Wykonywaliśmy rozkazy. Złożyłem przysięgę wojskową. Na kolanach całowałem sztandar.”

„Uczcie się myśleć, żeby z was nie zrobili kolejnych głupców. Cynkowych żołnierzyków.”

„Oczywiście generałowie nie strzelają do kobiet i dzieci, ale wydają rozkazy. A teraz to my jesteśmy wszystkiemu winni! My, żołnierze! Teraz nam mówią, że wykonać zbrodniczy rozkaz to zbrodnia. A ja wierzyłem tym, którzy wydawali rozkazy! Wierzyłem! Jak pamięcią sięgam, zawsze uczono mnie wierzyć. Tylko wierzyć! Nikt mnie nie uczył myśleć: wierzyć czy nie wierzyć, strzelać czy nie strzelać?”

„A gdybym nie trafił na tę wojnę? Byłbym szczęśliwy… Nigdy bym się nie zawiódł na sobie samym i nie wiedział nic z tego, czego lepiej o sobie nie wiedzieć.”

„Swoje pokolenie nazywam >pokoleniem wykonawców<. Wojna afgańska to punkt szczytowy naszej tragedii.”

„Wojna nie czyni człowieka lepszym. Wyłącznie gorszym. Bez żadnych wątpliwości. Nigdy nie wrócę do tego dnia, kiedy ruszyłem na wojnę. Nie będę tym, kim byłem przed wojną.”

Mogłabym tak długo...
Bo „Cynkowi chłopcy” to rozrachunek. Z wojną. Z polityką państwa. Z systemem wychowania. „Cynkowi chłopcy” to wstrząsająca, pełna goryczy opowieść o „zaszczytnym obowiązku udzielania narodowi afgańskiemu braterskiej pomocy”. W niemalże każdym akapicie słychać poczucie krzywdy, utraty sensu, oszukania przez system, przez państwo, przez czas…

Cynkowi chłopcy, to radzieccy ...

"Wspominać to jak wsunąć rękę do ogniska...".

Myślę, że ten cytat wystarczy za całą recenzję do tej bardzo, ale to bardzo ważnej książki...

Szczerze polecam. Ta książka nikogo nie pozostawi obojętnym.