Ostatni dzwonek

° Eksperymentalne czytanie popularnych romansów odsłona druga #2024 °

Beth O'Leary w swojej półce gatunkowej jest rewelacyjna! Całkowicie mnie angażuje w wykreowane przez siebie relacje. Pamiętam, ile emocji dali mi „Współlokatorzy“, ale „Ostatni dzwonek“ w niczym tamtej powieści nie ustępuje. Autorka lubi bawić się problemami finansowymi, lubi ukazywac ludzi ambitnych, choć pogubionych i nie robi tego w sposób wtórny, choć pojawiają się kalki (jak wszędzie). Czytelnik mniej więcej od początku wie, dokąd całość zmierza, to proste historie, ale nie udają, że są czymś więcej. Gdyby literatura romantyczna zawsze tak wyglądała, to sięgałabym po nią ciągle i ciągle, by odstresować się po pracy.

Dzisiaj wydaje mi się, że dla „Współlokatorów“ w ocenie gwiazdkowej byłam zbyt surowa. „Ostatni dzwonek“ w swoim gatunku jak dla mnie jest super, więc tym razem z dumą daję więcej. I okej, to prosta historia, zbudowana z dwóch wątków, no ale. Czy ktoś oczekiwał więcej?

Ostatnio pochłonęłam tyle złych książek z wątkiem romantycznym (próbuje nadrobić, co zalega mi na półkach), że „Ostatni dzwonek“ jawi mi się jako objawienie.

CO ISTOTNE. AKCJA DZIEJE SIĘ W GRUDNIU, WIĘC WARTO CZYTAĆ W OKOLICACH ŚWIĄT.

(Poza tym wszystkie jej powieści od Albatrosa są też w wersji audio, co dla mnie jest podwójnym plusem, gdy chodzi o odstresowanie po pracy.)

Uwielbiam książki Beth O'Leary, przeczytałam je wszystkie, a właściwie wysłuchałam w formie audiobooków. Dziś chętnie podzielę się z Wami opinią na temat książki „Ostatni dzwonek”.

„Życie jest po to, żeby żyć. W trybie full HD. I w różowych adidasach.”

Co się stanie gdy zderzą się ze sobą dwa różne światy ? Takie wiecie, dwa kompletne przeciwieństwa, zero kompatybilności, nic, null. Tak właśnie było w przypadku Izzy i Lucasa. Wieczne afery, dogryzanie sobie, rywalizacja, same niedopowiedzenia. A wszystko przez jedną kartkę świąteczną. Oj tak, ona zdecydowanie wywróciła świat Izzy, a Izzy wywróciła świat Lucasa i to dosłownie. Obydwoje pracują w hotelu. Dla Izzy jest to dom, druga rodzina, Lucas nabiera doświadczenia, nie wie co będzie robił dalej. Pewnego dnia na głowy runął im sufit i to dosłownie. Od tego czasu wykorzystują swoją rywalizację żeby jak najszybciej pomóc właścicielom stanąć na nogi i nie stracić ulubionej pracy. Teraz to się będzie działo ! Jednak nie ma tego złego co się dobrze nie kończy, ale STOP! Więcej Wam nie zdradzę, bo nie będziecie chcieli czytać.

Fajna, zabawna i idealna historia na weekend lub wieczory. Nie da się od niej oderwać dopóki się nie dokończy. Wiem, że niektóre książki autorki innym nie przypadły do gustu, jednak dla mnie są one, tak jak i ta, świetnymi książkami. Lubię styl autorki, który dla mn...

Uwielbiam książki Bet’h Oleary. Moja miłość do jej twórczości rozpoczęła się od lektury „Współlokatorów”, którzy bez oporu skradli moje serce na tyle, ze zrobiłam jakieś dwa reready.

Przy każdej jej książce moje serce przyspiesza, raz szybciej, raz wolniej. „Ostatni dzwonek” zdecydowanie zalicza się to tej pierwszej grupy. Autorka miała świetny pomysł na fabułę: dwoje rywalizujących ze sobą wrogów będzie chciało ratować upadający hotel przed zamknięciem. Dlaczego? Bo to nie było dla nich tylko miejsce pracy, ale tez dom. W starociach pozostawionych w hotelu przez gości znajdą pudełko ze starymi obrączkami i pierścionkami, z wszystkich swych sił będą szukać właścicieli, a rywalizacji między nimi nie będzie końca.

Romans osadzony w hotelarskim świecie recepcjonistów? Jestem na tak. Ta niespieszna, lekko obyczajowa lektura choć dla niejednego będzie zbyt nudny dla mnie był doskonałą pozycją! Ci bohaterowie, ah, rozpływała się nad nimi! Byli tacy jak lubię: niewyidealizowani, poranieni, mający swoje „muchy w nosie”. Każdy z nich w swojej przeszłości przeżył bolesne chwile, rozumieli się jak nikt inny, ale przez pewne wydarzenia nie lubili się. Tą historie trzeba poznać, dać się wciągnąć w wir wydarzeń wewnątrz starego hotelu, kroczyć po korytarzach razem z bohaterami, wysłuchując ich rozmów z właścicielami starych pierścionków.

Moja słabość do książek autorki nie słabnie, wręcz przeciwnie, czekam na więcej, bo z każda kolejna książką funduje mi cor...

„Ostatni dzwonek” autorstwa Beth O'Leary to książka, w którą nie do końca potrafiłam się wczuć. Z jednej strony fabuła miała ciekawy zarys, a z drugiej powiewało tutaj nudą. Całość czytało się lekko i przyjemnie, ale przez to, że tak naprawdę nie działo się tutaj nic szczególnego to były momenty, kiedy najzwyczajniej zaczynałam ziewać. Strasznie denerwowały mnie rozdziały, które kompletnie niczego nie wnosiły do lektury, a były zwykłą zapchaj dziurą. Momentami nawet odnosiłam wrażenie, że Autorce brakowało pomysłów i po prostu przelała na papier pierwsze myśli jakie wpadały jej do głowy i tym samym powstał właśnie „Ostatni dzwonek”.

Pomysł z szukaniem właścicieli pozostawionych w hotelu przedmiotów zapewne miał napędzać akcję, ale mnie kompletnie nie kupił. Na szczęście poszukiwania te napędzały potyczki pomiędzy Izzy, a Lucasem co jest najmocniejszą stroną tej powieści. Ta dwójka z pozoru się nienawidziła jednak podczas ich spotkać było czuć iskry i chemię.

Natomiast sama kreacja bohaterów jest dość przeciętna. Jedynie poczułam większą sympatię do Lucasa, którego postać mam wrażenie, że została najmocniej dopracowana.

Samo zakończenie może i zaskakuje, ale z całą pewnością jest mocno przekoloryzowane.

„Ostatni dzwonek” to z całą pewnością najsłabsza pozycja z książek Autorki, które miałam okazję czytać. Nie jest to historia która na długo zapada w pamięci, ale można ją potraktować jako milutki romansik do przeczyta...

Książki autorki lubię za to, że są inne. Inne, chociaż spokojnie wpisują się w ramy amerykańskich komedii romantycznych. Tym razem było tak samo, ale na próżno szukać tu schematu.

Izzy i Lucas pracują razem. Łączy ich wzajemna niechęć. Jak dla mnie, brzmi dobrze. W tle majaczą święta, a nad bohaterami wisi widmo utraty pracy, bo pensjonat w którym pracują nieprosperuje najlepiej. I jak możemy się domyślać cała ta sytuacja tylko zaogni konflikt. Może bohaterowie nie są zadowoleni ze swojej sytuacji, lecz ja bawiłam się świetnie. Jest zabawnie, jest śmiesznie, oryginalnie, ale i momentami nostalgicznie. Nie zabraknie trudniejszych tematów, jednak autorka ukazuje je bardzo lekko. Ale też nie za lekko.

Lubię pióro autorki, lubię takie podejście do świątecznych książek. Nie wymuszone, nie przesłodzone, ale pełne uroku. Takie powieści świąteczne chce się czytać.