Opinia na temat książki Opowieść o japońskim Nowym Roku

Lubicie baśnie i opowieści? Ja bardzo. I to nic, że większość z nich jest pisana z myślą o najmłodszych. Dorośli również mogą z nich wynieść sporo mądrości…

„Opowieść o japońskim Nowym Roku” to historia prawdziwa, i jest skierowana dla starszych czytelników, co nie zmienia faktu, że później można wszystko przekazać dzieciom używając języka i zwrotów, które zrozumieją. A jest o czym mówić…

Ale po kolei…

Pani Paulina, narratorka i główna bohaterka tej opowieści, zaczyna od opisu magii świąt polskiego Bożego Narodzenia, które fascynowało ją, gdy była małą dziewczynką. Jednak z czasem ta magia straciła swój blask i zastąpiła ją proza życia. A że życie nie lubi próżni, postanowiła zastąpić jedno święto innym.

W wyborze Pani Paulinie pomogła jej fascynacja Krajem Kwitnącej Wiśni i… to, że jedno z japońskich świąt wypada w czasie, gdy w Polsce są dni wolne. Rozpoczęło się więc żmudne poszukiwanie niezbędnych informacji, a później również próby zamiany teorii w praktykę. Obie sprawy, ze względu na brak Internetu nie należały do najłatwiejszych. Jednak jak się chce (lub musi), to można góry przenosić i do akcji wkracza improwizacja. No i kombinowanie metodą prób i błędów…

Efekty są testowane na rodzinie, która te eksperymenty znosi całkiem wytrwale.

Mijają lata… pojawia się Internet, a co za tym idzie dostęp do wiedzy i sklepy w sieci. Jest też już jakieś doświadczenie, więc świąteczne ozdoby i potrawy zaczynają przypominać te oryginalne. Mimo to cały czas czegoś brakuje. To sprawia, że na pierwszy plan wybija się marzenie, o przeżyciu Nowego Roku właśnie w Japonii…

To marzenie, mimo wielu przeszkód, udaje się zrealizować…

Czy wyprawa na Daleki Wschód spełniła oczekiwania Pani Pauliny?

Czy udało się ocalić/przywrócić magię świąt?

Jak dokładnie wyglądają przygotowania do japońskiego Nowego Roku?

Odpowiedzi na te i inne pytania znajdziecie właśnie w tej książce…

„O czym marzysz najbardziej na świecie?” to pytanie padło z ust Jacka Sparrowa w „Piratach z Karaibów”. I jeszcze, skubaniec, machał kompasem pomagającym spełnić marzenie. Sporadycznie, drań, machał też równie bezcenną mapą…

Pani Paulina musiała się obejść bez tych pomocy technicznych, ale od czego jest polska zaradność i umiejętność wchodzenia przez komin, gdy wyrzucą drzwiami i oknem. No dobra… czasami trzeba się zadowolić pionem wentylacyjnym, ale w sumie nie ważne jak, ważne, że skutecznie. Na dodatek z humorem wskazującym na spory dystans do siebie.

To sprawia, że w Czytelniku budzi się głód wiedzy. A takiego głodu nie można lekceważyć…

Ja nie mam zamiaru. A Wy…?

Za książkę do recenzji dziękuję Autorce