Opowiadania bizarne

Bizarny - dziwny, śmieszny, niezwykły. Nauczyłam się nowego słowa. Te opowiadania takie właśnie są. I jeszcze - piękne, tajemnicze, niezwykłe, nieprzewidywalne. I niezwykle ciekawe. Różnorodne różnorodnością światów, cudownością natury i pięknem opowieści.
Każde z tych opowiadań mogłoby być osobną długą opowieścią. Może kiedyś...

Piękne opowiadania, które wzbudzają w czytelniku refleksję nas swoim życiem i nas światem. Język ich jest niby prosty, klarowny, niewidoczny, ale całość oszołamia i zachwyca. Autorka raz pisze w konwencji historycznej, innym razem współczesnej, a w kilku opowiadaniach fantazjuje. Za każdym razem osią jest kondycja człowieka we wszechświecie. We mnie opowiadania te zadrażniły bolące miejsca, coś co uwiera w mojej kondycji ludzkiej. Najbardziej chyba przestraszyło opowiadanie o człowieku, który przez jeden litościwy gest traci wszystko. Opowiadanie przeczytałam dwukrotnie, żeby nie uronić ani zdania. Czytając je po raz drugi śledziłam relację jednostki a społeczności. Dopóki jednostka scala się z grupą i podąża jej rytmem, jest bezpieczna. Dopiero gdy traci rytm, gdy wzbudza w sobie refleksję i robi coś dobrego, to traci płynność życia. Czyż nie tak jest z nami? Że żeby żyć musimy gnać za wyścigiem szczurów?
Opowiadanie o synu, któremu matka zostawia przetwory też porusza. Opowiadanie o Zielonych ludzikach budzi z kolei refleksję nad wojną i pacyfizmem. Z kolei opowiadanie o klasztorze każe zapytać o humanizm w świetle zdobyczy medycyny.
Podsumowując, jeśli miałabym oceniać te opowiadania w kontekście tego, co one mi dały, ale i w kontekście tego, co jako w sumie polonistka mogę z nich wyciągnąć, to i w jednym i w drugim oceniam je jako świetne. W literaturze polskiej nasuwają mi się podobieństwa do opowiadań Gustawa Herlinga-Grudzińskiego. Jako osoba refleksyjna w...

Zbiór jest świetnie napisany, przyjemnie się czyta, ale czy to jakaś wielka literatura? Być może miałem zawyżone oczekiwania, chociaż te opowiadania wyszły autorce lepiej niż "Prowadź swój pług przez kości umarłych", gdzie starzejąca się dziwaczka wymierza (nie)sprawiedliwość wedle własnego prawa i porządku. Ogólnie jednak "Opowiadania bizarne", jako całość, nie są w moim przekonaniu warte więcej niż sześć gwiazdeczek. To problem, bo kupiłem już te prawie 1000 stron "Ksiąg Jakubowych" i teraz będą leżeć w kącie i czekać, aż zmuszę się do ich przeczytania. "Opowiadania bizarne" miały mi ten proces ułatwić, ale zamiast tego... ech, sami wiecie, jak to jest ;)

Myślę, że te opowiadania mogły być nieco lepsze, biorąc pod uwagę etap twórczości, w którym napisała je Tokarczuk. Ale z drugiej strony, czy powinniśmy oczekiwać od niej powtórki z Ksiąg Jakubowych? To w końcu rzeczywiste arcydzieło, chyba jedyne takie na całe pokolenie...

„Opowiadania bizarne“ to zbiór tekstów dobrych, ale zbyt krótkich, zbyt wyszarpniętych życiu, bym faktycznie mogła je polubić i się w nich rozsmakować. Czyta się więc je dobrze, ale szybko ulatują z głowy. Zawsze robi mi się w takiej sytuacji przykro, bo potencjał zderza się z moimi myślami oraz uczuciami, a w tym przypadku jest mi przykro podwójnie, bo opowiadania Tokarczuk pisze naprawdę zgrabnie. Bawi się gatunkami, sprawnie kreśli kolejne sylwetki, tworzy nowe rzeczywistości. Żaden tekst nie jest jedynie wydmuszką pozbawioną głównej myśli, pomysłowo ujętego problemu czy czegoś, co każe przystanąć. A jednak jak we mnie uderza, tak ode mnie się odbija lub jak we mnie próbuje trafić, tak przelatuje bokiem. Koniec końców zostawia mnie jedynie z obudzonym apetytem i pustym brzuchem, który woła o coś, co pozwoli mi się najeść. To natomiast oznacza jedno — powinnam czytać autorki powieści, nie opowiadania.

Książka ta jest zbiorem dziewięciu opowiadań, które nie łączą się ze sobą. Każde opowiada inną historię. Cechą wspólną opowiadań jest element fantasy - stąd tytuł książki "Opowiadania bizarne". Poniżej przedstawiam krótki zarys o czym traktuje każde z dziewięciu opowiadań wraz z moją subiektywną oceną każdego z nich.

1) "Pasażer" (5/10) - krótkie opowiadanie o pewnym chłopcu, który bał się w nocy pojawiającej się postaci. Według mnie średnie, bynajmniej nie przez kunszt Autorki - bo ten jest niezmiennie dobry - ale przez fakt, iż opowiadanie to jest tak króciutkie, że gdy się kończy miałam wrażenie, że ten koniec nastąpił za szybko i w najlepszym momencie.

2) "Zielone dzieci, czyli opis dziwnych zdarzeń na Wołyniu sporządzony przez medyka Jego Królewskiej Mości Jana Kazimierza, Williama Davissona" (6/10) - Królewski medyk opowiada historię dziwnych dzieci podobnych do elfów. Ciekawe opowiadanie będące mieszanką historii i elementów fantasy.

3) "Przetwory" (7/10) - niedługie ale fajne opowiadanie o pewnym starym kawalerze, któremu umiera matka. Historia ta jest, zdawałoby się, gorzka. Jednakże tylko z pozoru. Ma lekką nutę humoru - trochę ironicznego, trochę czarnego. Bardzo dobre opowiadanie z przekazem.

4) "Szwy" (6/10) - dobre opowiadanie o mężczyźnie, któremu pewnego dnia zmieniło się postrzeganie otoczenia. Chwilami zaba...

Nie jestem miłośniczką opowiadań, ale wymagam od literatury coś więcej niż tylko zadziwienia. Brakowało mi jakiegoś celu, sensu, kulminacji. Większość opowiadań nie wciągnęła mnie, a wręcz niektóre nudziły. Powielanie tematów nośnych i modnych nie przysłużyło się tym opowiadaniom. Wciągnęły mnie jedynie : „Pasażer”, „Wizyta”, „Transfugium” i „Zielone dzieci”. Chociaż przyznaję, że po paru dniach od lektury mogłabym opowiedzieć tylko treść dwóch ostatnich. To moje spotkanie z prozą Pani Tokarczuk tym razem zawiodło mnie.

Opowiadania te są bardzo specyficzne. Niektóre mnie pozytywnie zaskoczyły, ale w przypadku niektórych brakowało mi pewnego rodzaju zakończenia. Olga Tokarczuk bardzo zgrabnie posługuje się piórem i czytanie jej twórczości jest przyjemnością. Szczególnie nie spodobało mi się opowiadanie "Serce" a miło wspominam 3 ostatnie. Historie te zyskują na znaczeniu i wartości po kilku dniach od przeczytania....

Z Tokarczuk mam różnie. O wiele bardziej przypada mi do gustu jako pisarka krótkich form - nowel, opowiadań, a także utworów sylwicznych.

Samo słowo “bizarny” jest tak dziwaczne, jak dziwne i dziwaczne sa opowiadania, ale taki był prawdopodobnie zamysł autorki. Przeczytałam z zainteresowaniem, podziwiając piękny język i gładko płynące słowa. To przede wszystkim. A co do treści? Różnorodnie i zaskakująco, czasem fantastycznie, czasem magicznie, czasem z humorem lub wreszcie czasem nudnawo. W wielu opowiadaniach brakowało mi zakończenia lub pointy, tak jakby nie doczekały się pomysłu na finał. Spędziłam z książka fajny czas rozkoszując się głównie formą, a nie treścią. Ale co ja z tego za rok będę pamiętać ?