Opinia na temat książki One

Sięgając po kolejną książkę Agnieszki Peszek w sumie mogłem się spodziewać, że zanurzając się w jej odmętach będę się czuć, jakby wsysało mnie bagno - bez szans na uwolnienie się z ciemnej i lepkiej mazi ludzkiego umysłu.

No i dałem się kolejny raz zaskoczyć. Osaczyć mrokiem. Wybełtać w brudzie. I wypluć bez sił na podniesienie się...

ONE - Maria i Olga. Zaprosiły mnie do swojego życia. Niespiesznie. Bez fajerwerków odkrywały przede mną obrazki ze swoich żyć. Poznawałem je zastanawiając się co tu jest prawdą, a co dobrze wyreżyserowaną grą aktorską?

Żal.
Mój do nich.
Ich do mnie.

Im więcej stron było za mną, tym więcej otwierało się przede mną tajemnic, które otaczały mnie ciasnym kręgiem. Przytłaczały. Podduszały. Doprowadzając do osunięcia się na ziemie, a ostatecznie do nakrycia mnie ciemnością.

Uzależnienie.
Zemsta.
Samotność.

Autorka prowadziła mnie labiryntem ludzkiego umysłu pokazując jego siłę i tę mroczną część. Przemierzałem tę drogę strona po stronie, a im bliżej byłem zakończenia tym coraz więcej otwierało się szufladek ze wspomnieniami, doświadczeniami i emocjami. Zamazana niepamięcią przeszłość powracała z coraz większą ostrością. Książka, jakby pokryta żrącą substancją przeszłych kadrów, parzyła mnie. Dłonie trzymające książkę płonęły.

Książka zaczyna się dość niepozornie. Jednak to co autorka serwuje dalej było tak surrealistyczne, że nie bardzo potrafiłem objąć to umysłem. Sekrety. Zemsta. Mitomania. Ciekawie zbudowana fabuła przez cały czas trzymała mnie w napięciu, które eksplodowało na zakończenia.

Zakończenie. No właśnie… Kolejny raz autorka mnie zaskoczyła i postawiła trochę w stan osłupienia. Nie takiego finału się spodziewałem.