Opinia na temat książki Oko snajperki

Kate Quinn od kilku lat osadza swoje historie w czasie II wojny światowej, przyglądając się postaciom kobiecym, które żyły naprawdę. Kobietom niezwykłym, które dokonały czynów heroicznych, a o których jakoś w szkole się nie uczy. W „Oku snajperki” poznajemy Ludmiłę Pawliczenko, kobietę, która w wieku dwudziestu kilku lat stała się najlepszą snajperką ZSRR w czasie II wojny światowej. Autorka kreuje przed nami obraz kobiety ciepłej, skromnej, cichej i introwertycznej, która jednak miała w sobie tyle siły, by mimo wszystko walczyć o swoje przekonania i przyszłość godną dla jej syna. Jest to historia o zabarwieniu obyczajowym, ale napisana z takim wyczuciem, że czytałam ją jak najlepszy thriller. Nawet więcej, bo książka dostarczyła mi emocji, których thriller nie potrafi – prócz chwil grozy, napięcia, były też momenty, w których mocno trzymałam kciuki, w których płakałam z żalu, smutku i tęsknoty wraz z główną bohaterką. Jestem pod wrażeniem tego, jak po raz kolejny Quinn połączyła prawdę historyczną w fikcją literacką umiejętnie budując szkielet powieści i wypełniając luki historii prawdziwej. Nadała Ludmile godną kreację, pełną, wielowarstwową, kobiety z krwi i kości, kobiety budzącej podziw i sympatię, mimo mojego własnego prywatnego sprzeciwu co do wojny w ogóle. Gorąco polecam!

PS. Początek może się wydawać mało ciekawy, ale warto dać książce szansę, później dostarcza niesamowitej dawki emocji, która wynagradza wszystko!