Ofiara bez twarzy

"Nie wystarczy kilka zabójstw, by zostać zapamiętanym na zawsze, dzisiejsza żądna sensacji publiczność, domaga się co najmniej dwucyfrowego wyniku"

Ależ to było rozciągnięte, rozwleczone i rozmemłane. To jedna z tych pozycji gdzie autor próbuje zmieścić wszystko i wychodzi mu totalny groch z kapustą i zasmażka. Czego my tu nie mamy? Począwszy od kłopotów rodzinnych, z żoną, z dorastającymi dziećmi, przez znęcanie się nad słabszymi w szkole, gwałt, durne muzyczne wstawki, niczego niewnoszące do akcji, mnóstwo "świetnie" opisanej przemocy, aż po niesnaski (to eufemizm) w rodzimych komisariatach, oraz między policją w różnych krajach. Mnóstwo niepotrzebnych dygresji, wspominek i rozkmin.

Przeczytałam tę książkę z kilku powodów, mimo tego grzechu rozwleczenia wszystkiego do bólu mojej wytrzymałości. Po pierwsze dlatego, że to debiut autora, a takim zawsze daję szansę. Po drugie, jest to też mój debiut w obcowaniu z prozą tego pisarza. Po trzecie, bardzo chciałam się dowiedzieć, kto w końcu jest tym zabójcą. Po czwarte, ze dwa plusy w tej powieści jednak by się znalazły.

I znowu po pierwsze, postacie, dużo ich, ale wszystkie wyraziste i wiarygodne, mimo że żadnej z nich nie polubiłam, na czele z Fabianem Riskiem. Po drugie pomysł na seryjność morderstw, które nie dotyczą przypadkowych osób, tylko ludzi z konkretnej grupy.

Jednak nie jestem pewna, czy pokuszę się o przeczytanie kolejnych części, w których Fabian Risk jest głównym bogiem (ce...

"Wciąga bardziej niż Nesbø. Złowrogi bardziej niż Larsson. Mroczniejszy od Mankella."
Dla kogoś, kto nie zna tych autorów (bądź każdego z nich) może się to wydać dobrą zachętą, tak do przeczytania książki Ahnhema, jak wymienionych. Natomiast ci, którzy mają na swoim koncie nie jedną książkę w ich dorobku, zaczną porównywać. Otóż dla mnie, z tym "wciąganiem" w swój świat, jest kiepsko. Szczególnie, gdy co jakiś czas potykałam się o kwestie absurdalne. Daleko było do tych emocji, które potrafił z łatwością wyciągnąć ze mnie Larsson. A specyficzny sposób budowania klimatu osamotnienia, czasem beznadziejności w odczuciu głównego bohatera i realiów społecznych, jakich dostarcza Mankell jest obcy autorowi "Ofiary.." Nie odczułam tu żadnego większego zachłyśnięcia się fabułą, choć całość oblepiona jest różnymi sytuacjami, począwszy od pierwszej sceny z ofiarą, po powrót do przeszłości i wątek ze znęcaniem się kolegów w szkole.
Za to nie ma się co dziwić, iż tak są odmalowani bohaterowie, gdyż nikt nie jest idealny i taką ścieżką jesteśmy prowadzeni, by nam to wszystko uwypuklić. Nie tylko ten, kto znęca się nad kolegą jest zły, ale również ten, kto to widzi i nie przeciwdziała przemocy. Każdy z bohaterów ma jakieś grzeszki na koncie. A policjanci, choć czasem tak nieudolni są bardziej prawdziwi niż ci superinteligentni pokroju Roberta Huntera, który w mig tworzy portrety psychologiczne. Przy czym trzeba przyznać, że Carter ma jakąś siłę w tworzeniu swoich książek, które...