Ocaleni dla miłości

Trwa II wojna światowa. Jesienią 19421 Henia podejmuje ważną i odważną decyzję – postanawia wydostać swojego ukochanego Moszka z łomżyńskiego getta. Będąc tam na miejscu, ratuje jeszcze jedno życie – małej dziewczynce, którą od tej pory będzie traktowała jak własne dziecko. We trójkę wędrują od schronienia do schronienia, ukrywając się przed Niemcami. Kiedy w końcu udaje się im odnaleźć spokój, los drwi z zakochanych. Zamiast ślubu i wspólnego życia, zakochani zostają rozdzieleni. Mijają lata, a w życiu prawnuczki Heni – Agaty pojawia się tajemniczy mężczyzna o imieniu Benjamin, który przyjechał z Izraela, by poznać historię życia i miłości swoich przodków. To, co oboje odkryją, będzie sporym zaskoczeniem.
Będę nuda w tym stwierdzeniu, ale autorka znowu to zrobiła – poruszyła moje serducho historią, od której trudno się oderwać. Po raz kolejny moje czytelnicze serduszko zostało złamane, ale choć dziwnie to brzmi, czuję się z tym zawsze dobrze, bo tylko pani Ania za pośrednictwem swoich opowieści dociera do mnie w taki sposób, że emocjonalnie się uwalniam i dostrzegam to, co niewidzialne na pierwszy rzut oka. Historia Henii i Moszka jest bardzo poruszająca, a przez to niesprawiedliwa i słodko-gorzka, ale zawsze jest nadzieja, że dwie zagubione dusze zawsze się odnajdą. Ode mnie 10/10.

Uwielbiam książki Anny Rybakiewicz i gdy tylko dowiedziałam się, że wychodzi kolejna jej powieść skakałam pod sufit. Przez dzieła autorki się po prostu płynie. Rozdziały umykają jeden za drugim, aż dochodzę do końcówki w zawrotnym tempie.

Pokochałam Henię i Moszka, a także wszystkich ich bliskich i osoby, które mimo zagrożenia im pomagały. To byli niesamowicie odważni ludzie. Bardzo polubiłam też Benjamina, lecz Agatę trochę mniej. Niektóre jej zachowania dość mocno mnie irytowały, a mniemania o Moszku sprawiły, że miałam ochotę ją udusić. Nie znała jego historii, ale nie przeszkodziło jej to w ocenie człowieka.

Ostatni rozdział był niesamowity. Miałam łzy w oczach, gdy skończyłam go czytać. Był taki jaki powinien być. Tak go sobie wyobrażałam.

Cała historia jest przepiękna i wzruszająca. Warta poświęconego jej czasu. Gorąco polecam zapoznanie się z dziełami autorki, bo warto.

Twórczość Anny Rybakiewicz poleciły mi przyjaciółki, a ponieważ do tej pory nie miałam okazji poznać „pióra” tej autorki, to musiałam sama się przekonać, czy jej książkami zachwycę się tak jak osoby, które mi ją poleciły.

I… przepadłam na całego.

Książki tego typu nazywam szkatułkami wspomnień i nie skupiam się na tym, czy jest to historia wymyślona, czy spisana na podstawie faktów.

W tej powieści mamy dwie ramy czasowe, jedna odnosi się do czasów drugiej wojny światowej i lat powojennych, a druga do teraźniejszości (rok 2018).

Czytając tę lekturę poznajemy dwie bohaterki: Henię, dziewczynę żyjącą w okresie około wojennym, która swoją niezwykłą odwagą i miłością udowodniła, jak silne potrafią być uczucia. Drugą, jest młoda prawniczka Agata, będąca prawnuczką Heni, którą przypadkowa (a może nie przypadkowa) znajomość z pewnym mężczyzną łączy przeszłość jej prababci.

Naprzemiennie napisane rozdziały są dwoma odrębnymi historiami, które jak się czytelnik może domyślać mają ze sobą wiele wspólnego.

To opowieść o pewnej miłości, odważnej, czułej, ale i też bardzo dramatycznej. Młodziutka Henia wiele ryzykując oddaje swoje serce dwom osobom, żydowskiemu chłopcu, którego ratuje z łomżyńskiego getta narażając nie tylko siebie, ale i innych, oraz ratując z tego samego getta niemowlę żydowskie, dziewczynkę, która sprawi, że serce Heni musi kochać za dwoje.

...