Obiad w Rzymie

Całkiem strawny groch z kapustą. Trochę informacji o Rzymie (starożytnym i obecnym), szczypta wiedzy o soli, mięsie, ogniu i innych zjawiskach niezbędnych do rozwoju cywilizacji, jednak jak na mój gust, zbyt wiele tu osobistych przemyśleń autora, żeby określić tą książkę mianem popularnonaukowej. W każdym razie czyta się przyjemnie, bo autor pisze zajmująco i - chociaż żaden z niego Makłowicz - z pasją.

Zasiadając do posiłku możemy delektowac sie jego smakiem, cieszyć oczy wyglądem, który czasem ociera się o dzieło sztuki, a i zaskakuje fakturą składników. Tyle mozemy dostrzec tak na pierwszy rzut oka. Ale chyba mało komu przychodzi do głowy to, aby rozkładać składniki dania tylko po to, aby przeanalizowac ich pochodzenie historyczne.
Tu autor zasiadając w jednej z rzymskich restauracji przy fonntannie Campo di Fiori snuje opowieśc właśnie o wielu składowych dań. I tak wraz z nim przenosimy się a to do starożytnego egiptu, a to do ogrodu oliwnego z czasów Chrystusa, czy daleko za granice europejskie.
I tak to jeden posilek może zasypać wręcz informacjami, i to mi tak ciut przeszkadzało. Ale ogólnie bardzo sympatyczna pozycja kulinarno - podróznicza.

Początkowo sądziłem, że będę miał do czynienia z książką opowiadającą w zasadzie historię cesarstwa rzymskiego, może średniowiecza. Szybko przekonałem się jednak jak bardzo się pomyliłem. Nigdy wcześniej nie czytałem przewodników kulinarnych, nie bardzo przepadałem też za książkami o tematyce podróżniczej. Na szczęście, tym razem byłem mile zaskoczony „eskapadą”, jaką zaserwował nam Autor. „Obiad w Rzymie. Historia świata w jednym posiłku” Andreasa Viestada to niesamowita przygoda po czasach, smakach i różnych miejscach świata, nie zawsze znanych ogółowi.

Od czasów „Upadku cesarstwa rzymskiego” Edwarda Gibbona nie czytałem tak świetnej książki. Kreśli ona obraz nie tyle samego Rzymu – wybiega znacznie poza tematykę samego imperium i miasta Rzym. Autor w świetny i spójny sposób przedstawia fakty szerzej nie znane przeciętnemu czytelnikowi. Spytacie jakie? A choćby to, że w legendzie o Remusie i Romulusie, porzuconych chłopców karmiła nie tylko wilczyca, która stała się symbolem Wiecznego Miasta, ale również dzięcioł. Wiedzieliście? Ja – nie – a to bardzo zabawne, gdyż w historii starożytnego Rzymu siedzę od dziecka, czyli z grubsza ponad 25 lat. Takich drobnych zaskoczeń jest znacznie więcej. W ten subtelny sposób człowiek uświadamia sobie, jak niewiele wie. I myślę, że zabieg ten, może częściowo nieświadomy, uczy człowieka pokory, zachęcając zarazem do głębszego poszukiwania wiedzy.

Viestad, dawny krytyk kulinarny stosuje w swej pr...