Obcy

 Francuski minimalizm w błyskotliwym wydaniu (nawet okładka pozuje na prostotę). Męski stoicyzm w kontrze do rozjuszonego społeczeństwa. Zacznę nietypowo, bo z autorem ,,znamy się'' od lat. Kiedyś polonistka zapytała mnie, gdyż wiedziała, że czytam literaturę, jaki tytuł wielbię ponad miarę albo do którego wracam mimochodem - bez wahania odrzekłem, że ,,Człowiek zbuntowany'' od Alberta Camus. Tytuł był nieprzypadkowy, bo sam buntowałem się wobec szkolnictwa i procesu edukacji, który, z tego co słyszę, nadal kuleje. Nabrałem ,,żywego'' kontaktu z autorem. On rozumiał moje pobudki, a ja przytakiwałem, że żyjemy w zgodzie. Po długiej przerwie wracam do, jakby nie mówić, mentora literatury. I przeglądając tytuły, do których jeszcze nie zajrzałem - zauważyłem ,,Obcego''. Do chłodnego, pozbawionego emocji człowieka, na którego śmierć matki nie robi wrażenia, a na wieść o wyjeździe do Paryża, kwituje - nie ma takiej potrzeby.

Albert Camus w zręczny sposób ukazuje, jak bardzo jesteśmy narażeni na wpływ tłumu. Jeśli się z nimi nie zgadzamy, to myślą, że kłamiemy, oddalamy się od dialogu z drugim człowiekiem. Jakoś nie potrafię zrozumieć tłumu, główny bohater wydaje mi się bliższy, bo nie udaje, że go coś nie interesuje, że zachowuje stoicki spokój wobec tragedii i konfliktów. To niemal samuraj, który wybrał własną drogę i nie potrzebuje, aby się kłaniać swoim ,,panom'', którzy chcą go sprowadzić do roli poddanego. Bardzo dojrzałe, wczesne dzieło mistrza absurdu, który ni...

 

Woziłem własny egzemplarz w kolejnych samochodach, zmienianych niezbyt często. Po raz pierwszy zabrałem ze sobą ładnych kilka lat temu (nie chcę napisać, że pewnie z dekadę) do poczytania. Ale koniec końców cieniutka książeczka jeździła ze mną jak talizman. Przekładana do bagażnika, bocznych schowków. Sięgałem czasami, czytałem kilka pierwszych stron i to mi wystarczało. Zupełnie jak głaskanie amuletu w kieszeni. Nie trzeba go wyjmować, dokładnie się przyglądać. Tylko jest. Po latach dokładnie nawet nie pamiętamy, jak wyglądał. Tak miałem z Obcym  A. Camus. 

Pamiętałem tę krótką powieść, niemal opowiadanie, mgliście z dawnych lat. Tego, jak bardzo na mnie młodym zrobiła wrażenie. Atmosfera osobności narratora. Zupełnego oddzielenia od świata. Obojętności. 

[...]
całość:
 https://www.speculatio.pl/obcy/ 

Książka sporo lepsza od „Dżumy”- tym razem obyło się bez zbędnego wodolejstwa. Ale uznaję ją za bardzo dobrą nie z tych powodów co inni. Zachwyceni czytelnicy i sam autor dumają nad ciężkim losem człowieka, który jest inny, który nie chce postępować tak jak reszta społeczeństwa. Który niemal buntowniczo mówi „nie” gdy inni potakują. Który wreszcie „nie bierze udziału w kłamstwie”. Camus napisał: „w naszym społeczeństwie każdy człowiek, który nie płacze na pogrzebie swojej matki, ryzykuje bycie skazanym na śmierć”. W tym momencie stanę w opozycji do Noblisty i jego admiratorów: ja tego o czym oni piszą, w tej książce nie widziałem. To dla mnie książka opowiadająca o tym, co może się czaić w głowie socjopaty. Meursault właśnie socjopatą jest, osobnikiem upośledzonym psychicznie po części również. Nie widzę sensu w doszukiwaniu się mężnej, bohaterskiej postawy, heroizmu w płynięciu pod prąd norm społecznych w postępowaniu człowieka, który metodycznie wpakował pięć kulek w Araba, bo mu było gorąco i się spocił. To książka o rozmyślaniach apatycznego wariata, którego takie rzeczy jak oskarżenie o morderstwo, śmierć matki, czy nawet własny ożenek interesują mniej, niż obecność klimatyzacji na sali sądowej. Może jestem ograniczony, bo nie dostrzegam tutaj tych zalet głównego bohatera, o których tak pieją zachwyceni czytelnicy, ale przynajmniej stąpam twardo po ziemi. Mi to wystarczy.