\"Za pomocą kryminalnej groteski Stasiuk pokazuje dwie nacje, które istnieją tylko w wyobraźni - Szkopów i Polaczków. I dwie części starego kontynentu - Wschód i Zachód, które nienawidzą się i potrzebują siebie nawzajem. \"\"(...) Polacy kradną samochody i brylanty, zawożą łup do swoich \"\"półdzikich miast\"\". Niemcy robią wszystko, co im się każe. Chirurg rozmyśla nad tym, jak \"\"dziwny jest świat, Wschód potrzebuje rzeczy a Zachód krwi\'. (...) Jak na farsę przystało Stasiuk maluje obraz Wschodu i Zachodu grubą kreską (...). Jednak wyraźne kontrasty nie trywializują inscenizacji, lecz są częścią tego, co ma być pokazane, mianowicie pełnego uprzedzeń, wzajemnego niezrozumienia ludzi ze Wschodu i Zachodu. Sztuka grana jest z wyjątkową lekkością przez świetny dwujęzyczny ensemble (miejscami z niemieckimi napisami)\"\". Torsten Casimir \"\"Polskie serce\"\" (\"\"Rheinische Post\"\")\"