Niedokończone opowieści

Chyba nie muszę mówić, że to obowiązkowa pozycja dla każdego fana Śródziemia.

Chociaż połowy postaci i miejsc już nie kojarzyłam (jeśli chodzi o Pierwszą i Drugą Erę), ale to jest chyba w pewien sposób zaletą - za każdym razem odkrywasz uniwersum jakby na nowo. Jeśli ktoś nie czytał Silmarillionu, może mieć jeszcze większy problem, żeby się tu połapać.

Uwielbiam historię o Túrinie i Niënor, i uwielbiam absolutnie wszystko, co dotyczy Trzeciej Ery. Ta książka pochłonęła mnie szybciej niż Silmarillion, ale to pewnie dlatego, że nie ma tu takich długich wprowadzeń. Cieszyłam się jak dziecko, gdy odkryłam, że sprawy w Mordorze czy Isengardzie nie były tak oczywiste, jak wydawało się na pierwszy rzut oka. Czekałam całe życie na szczegóły poszukiwania Pierścienia przez Saurona, jego początkowych relacji z Sarumanem i o poszukiwaniach Shire oraz Bagginsa przez Nazguli (bo to też nie było takie oczywiste). I szkoda, że nigdy nie dowiemy się, czemu właściwie Nazgule bali się wody. Można powiedzieć jeszcze mnóstwo rzeczy, które uzupełniałyby lore Śródziemia, a szczególnie Trzeciej Ery (co wzbudza u mnie zachwyt), więc powiem tylko, że jeśli ktoś jeszcze zwleka z czytaniem, to niech żałuje.

Jednocześnie mi smutno, bo wynika z tego, że Tolkien do końca swoich dni dopracowywał uniwersum, chciał rozbudować i zwiększyć znaczenie poszczególnych postaci i tak naprawdę nigdy do końca nie będziemy wiedzieć, jak ostatecznie miało to wyglądać.

Gdy po dość długim czasie udało mi się uporać z tę niemal sześćset stronicową księgą, okazało się, że przeczytałam ją tylko po to, by w niedalekiej przyszłości zrobić to ponownie. Dlaczego? A to dlatego, że absolutnie nie byłam gotowe na lekturę tego zbioru opowiadań i niestety z przykrością muszę stwierdzić, że wciąż nie jestem.

Co mnie skusiło, żeby sięgnąć po tę księgę? A no to, że spodobał mi się Władca Pierścieni. Niestety zasugerowałam się tutaj tylko ekranizacją dzieła J.R.R. Tolkiena, nie czytając wcześniej jego powieści. Jak się szybko okazało, nie było dobrym pomysłem. Osobiście absolutnie nie polecam zaczynać przygody z twórczością autora od tej właśnie książki. „Niedokończone opowieści Śródziemia i Númenoru” są bowiem kontynuacją poprzednich opowieści, trochę takim dopełnieniem rozpoczętych wcześniej wątków.opowieści, a nie czytając ich, będzie bardzo trudno wszystko należycie zrozumieć. Ja miałam niemałe problemy z tym, żeby się odnaleźć w świecie autora. Są oczywiście przypisy, opisy, które znacznie to ułatwiają, ale jak dla mnie były koszmarnie nudne i przebrnięcie przez nie okazało się nie lada wyzwaniem.

Jeżeli chodzi o same opowiadania, to z nimi bywało różnie, były te niesamowicie wciągające, oraz takie, które nie wywarły zbyt wielu emocji. Świat opisany przez Tolkiena jest barwny, malowniczy i oczywiście mocno fantastyczny. Naprawdę łatwo się w nim zatopić. Bohaterów jest tak wielu, jak można było się spodziewać po tak obszernym zbiorze o...

Ciekawe uzupelnienie Silmarillionu, aczkolwiek wyraznie nie dokonczone. Trudno sie czyta, to raczej zbior notatek i pomyslow niz gotowa ksiazka. Zarowno ta pozycjia jak i wszystkie nastepne (coraz bardziej niedokonczone) wlasciwie tylko dla fanow. Wymaga duzo samozaparcia aby samemu poskladac to do kupy i wyobrazic sobie jak wspaniale by to bylo gdyby zostalo skonczone.

Świetne uzupełnienie informacji o Śródziemiu ! Mimo, że to niedokończone notatki wnoszą wile. Ja osobiście miałem nadzieję, że będzie coś więcej na temat dwóch Błękitnych Czarodziejów ale cóż. Książka jest świetna, ale uważam, że można było pominąć " Opowieść o Dzieciach Hurina ", która się powtarza. Jak najbardziej polecam!

Ciekawa pozycja, cieszę się, że została wydana, chociaż zważając na samego Tolkiena, który wielokrotnie poprawiał swoje teksty by były doskonałe, nie wiem, czy on sam zechciałby, by jego notatki zostały wydane...

Trochę to monotonne ale każdy fan Tolkiena powinien przeczytac

Dobre jako dopełnienie całości wielkiego dzieła Tolkiena.

Raczej ciekawostka a nie poważna literatura.