Nazywam się. Moja historia

O jakże ciężka to książka. Ze względu na tematykę, treść i formę. Gdyby nie była polecona na Dyskusyjny Klub Książki, rzuciłabym ją w połowie, żeby się nie męczyć i nie dołować. Ale przeczytałam do końca, przemyślałam i wzięłam udział w burzliwej dyskusji. Robotę robił tu temat i granie na uczuciach. Żadnej Ameryki mimo to nie odkryłam, poglądów nie zmieniłam, dziewczynie oczywiście współczułam, ale uważam, że nie ma o czym gadać:
* gwałt - był, jest i będzie sprawą naganną, w każdym aspekcie, bez żadnych okoliczności łagodzących że po alkoholu, że krótka spódniczka prowokowała itp;
* nadużycie alkoholu nie jest okolicznością łagodzącą;
• status sportowca - olimpijczyka, który może zdobyć dla kraju medale, nie jest okolicznością łagodzącą;
* praca wymiaru sprawiedliwości, sądowe procedury itp. pozostawiają wiele do życzenia i nie są przyjazne ofiarom gwałtu. I w Ameryce, i u nas;
* sędziowie to tylko ludzie i ich osąd może okazać się subiektywny i stronniczy. No, niesprawiedliwy, mówiąc wprost;
* proces sądowy i rozkładanie na czynniki pierwsze niecnego czynu, może być dla ofiary gorszą traumą niż sam uczynek, jakiego się na niej dopuszczono;

O tym wszystkim poczytałam we wspomnieniu autorki - ofiary - Chanel Miller. No OK. Żal mi jej, ale cała ta sprawa to nic nowego i nie ma się czym ekscytować, jeśli się nie jest licealistką. Nawet skandaliczny wyrok nie szokuje.
Książce nie pomaga też forma wypowiedzi, chaos, powtórzenia, nieskład...

Dlaczego ofiary gwałtu wolą milczeć?
Czemu kobietom wciąż nakazuje się być w trybie włączonym, stać na straży?
Kiedy skończy się ciągle wpajanie dziewczętom, że wejście do jaskini lwa grozi rozszarpaniem?
Ale czy chłopcy w odróżnieniu od zwierząt nie otrzymali w darze rozumu?

W tej autobiografii autorka dzieli się własnymi doświadczeniami z ponad 3-letniej batalii sądowej, istnej drogi przez mękę. To osobiste wyznanie jest bolesnym zapisem o krzywdzie i niesprawiedliwości społecznej, o medialnej manipulacji. Pokrzywdzona zmaga się z traumą, podczas gdy oprawca stara się za wszelką cenę wybielić, a instytucje tylko mu w tym pomagają.
To gwałcicielowi pozwala się być człowiekiem, jemu ofiaruje się współczucie i wyciąga pomocną dłoń.

Ta historia zetknęłam mnie z prawdą, że wciąż żyjemy w kulturze, która chroni sprawców, a napiętnuje ofiary.

Złote linie umieszczone na okładce nie są tu przypadkowe. To nawiązanie do japońskiej tradycji naprawy ceramiki złotem. Choć przedmiot nie odzyska pierwotnego blasku to po naprawie przypisuje mu się zdecydowanie większą wartość.

Podobnie jak z całej tej sytuacji bohaterka wychodzi silniejsza, zyskuje nowe życie.
Trudna to książka ze względu na podejmowaną tematykę gwałtu i traumy, naszpikowana osobistymi przeżyciami, trzeba ją sobie odpowiednio dawkować.