Narcyz spętany

"- Taka młoda, a taka... zepsuta.
- Cyniczna, a nie zepsuta.
- Czy jest jakaś różnica między jednym a drugim, ma petite?
- Ty jesteś zepsuty."

A za mną już dziesiąta część przygód Anitki Blake, która w swej intrydze nie zwolniła ani o jotę. Przeciwnie, tutaj to dopiero jaja się dzieją.!

Pierwsze, co powiem: poznajemy wreszcie tego legendarnego Nimir-Raja, o którym tyle słychu; no dobra, tylko przewijające się po internecie jego imię, a nawet pani Hamilton zatytułowała jeden z tomów jego imieniem. Jedno powiem: nie chcę go przy Anicie za nic.

Tak więc wrócę do omówienia fabuły. Fabuła, moi drodzy, co dziwne, nie dotyczyła żadnego morderstwa, jak to w poprzednich częściach o Anitce. Było trochę przez to dziwnie, no bo, kurde, przecież uratuje swego lampartołaka, jak to pisze w opisie, potem sprawa Jean-Claude'a i kłopot z Richardem, do tego król lampartołaków. Nie ma tego głównego wątku, lecącego przez całą książkę. A przynajmniej go nie widać. Na pierwszy rzut oka. Warto zwrócić uwagę na "spiralę zdarzeń", której końca nie widać.

Kurczę, nie potrafię opowiedzieć bez spoilerów, ale jakoś spróbuję.

Po ponad półrocznej rozłące Anita wreszcie spotyka się z Jean-Claude'em w Narcyzie Spętanym - klubie hienołaków, gdzie nasza bohaterka potrzebuje pomocy swego wampirzego kochanka. Uprowadzono jej dwóch lampartołaków w najgorszym możliwym miejscu - dla istot sado-maso, więc nikt wcale się nie przejmuje krzykami i tortuami innych....

Ten tom nieco mnie rozczarował. Po poprzednim, bardzo dynamicznym i wciągającym, ten był zbyt statyczny... za dużo seksu, za mało "reszty". Byłby interesujący, gdyby skrócić przydługie sceny seksu... to nie pruderia przeze mnie przemawia, a zwykły przesyt. Przestaję rozumieć bohaterów; Anita jako porządna panienka z Południa, jest irytująca, ale Anita - demon seksu, jest zwyczajnie wkurzająca. Podobnie Richard... zawiedziony idealista, bez zrozumienia istoty lykantropów. A gdzie ten horror?
Chyba muszę zrobić sobie przerwę od Anitki i spółki:)