Najlepsze umysły

Nie wiem jak podchodzicie do książek, co sprawia, że po nie sięgacie i czy na wstępie macie już jakieś oczekiwania. Każdy z nas jest inny, dlatego chcę żebyście wiedzieli, że mi wystarczy przeważnie widok okładki i czasami dziedzina literatury. Nigdy nie czytałam opisów, gdyż to one ukierunkowują mnie na oczekiwania względem jakiejś książki, a tego nie lubię. Do każdej podchodzę ze spokojem i otwartym umysłem. Dlaczego o tym wspominam? A no dlatego, że nic nie mogło mnie przygotować do treści jaką tutaj znalazłam. To pierwsza książka, która jest oparta na faktach, a jakby napisał ją jakiś noblista. Styl mocno poetycki, czasami przypominający mi opisy Wisławy Szymborskiej i Marii Konopnickiej. Autor tej historii opisał ją od strony wspomnień dobrych i złych. Jego pamięć jest niesamowita, gdyż potrafił sobie przypominać jak wyglądały domy jego znajomych, z jaką gracją się zachowywali, jaką energię wyczuwało się w czyimś otoczeniu oraz jak wyglądał kraj w czasie, który wspomina. Momentami czułam jakby moja babcia wzięła mnie na kolana i malowniczo zdradzała wszelkie uczucia jakie wywoływały w niej dobrze opisane wydarzenia. Czuć w treści miłość i opiekę. Ciekawość świata oraz roztrząsanie pewnych zachowań i rozkładanie ich na czynniki pierwsze. Wcale mnie zatem nie dziwi, że książka jest bardzo gruba. Podejrzewam, że bez tych opisów byłaby bezwartościowym reportażem, na który niewiele osób zwróciło by uwagę. W odbiorze czuć, że jest to piękna baśń zakończona tragedią, choć ...

„Najlepsze umysły” Jonathana Rosena to książka, która zostaje w czytelniku na długo. Choć jest to reportaż, czyta się go jak niezwykle osobistą opowieść – pełną emocji, wnikliwej analizy i wstrząsających wydarzeń. Autor opowiada historię swojego przyjaciela, Michaela Laudora, genialnego studenta Yale, który miał przed sobą wielką przyszłość, a jednak jego życie potoczyło się w dramatyczny sposób. Zmagał się ze schizofrenią, przez lata próbował odnaleźć swoje miejsce w świecie, a ostatecznie dopuścił się brutalnej zbrodni.

To nie tylko opowieść o jednym człowieku, ale także o systemie, który zawiódł na każdym poziomie – o psychiatrii, która nie była w stanie zapewnić realnej pomocy, o społeczeństwie, które wolało nie dostrzegać problemu, o granicy między geniuszem a chorobą. Rosen pisze z niezwykłą dokładnością psychologiczną, wnikając w życie Michaela i pokazując, jak złożony był jego świat wewnętrzny.

Książka jest obszerna, ale każda jej strona ma znaczenie. To lektura wymagająca, pełna trudnych tematów, ale jednocześnie angażująca i skłaniająca do refleksji. Autor nie tylko przedstawia fakty, ale również stawia pytania o to, jak rozumiemy choroby psychiczne i jak – jako społeczeństwo – wobec nich zawodzimy.

„Najlepsze umysły” to wciągająca, emocjonalna i głęboko poruszająca książka, którą warto przeczytać. To jedna z tych pozycji, które nie dają o sobie zapomnieć.

To nie jest zwykła biografia, lekka historyjka true crime. To nawet nie jest opowieść o jednym człowieku albo dwóch. Autor spokojnie, bez pośpiechu, analizuje życie swoje, swojego przyjaciela Michaela Laudora, całej Ameryki ich czasów. Dygresja na dygresji, tematy polityczne, ekonomiczne, psychologiczne, literaturoznawcze - czego tutaj nie ma. To wszystko sprawiało, że czytało mi się dobrze, ale często czułam się przytłoczona ogromem informacji, za którymi muszę nadążyć. Tak duża objętość (ponad 700 stron) na pewno pomaga czytelnikowi śledzić cały proces choroby - obserwujemy Laudora od czasów dzieciństwa, a nie lądujemy od razu na sensacyjnych nagłówkach gazet. Polecam czytelnikom, którzy są przygotowani na ciekawą, ale i trudniejszą lekturę.

Jonathan Rosen w swojej książce „Najlepsze umysły. Geniusz, przyjaciel, morderca. Tragiczna historia schizofrenii” przedstawia wstrząsającą opowieść o Michaelu Laudorze, genialnym studencie Yale, którego życie zostało naznaczone przez schizofrenię, prowadząc do tragicznych konsekwencji. Autor, będący bliskim przyjacielem Michaela, oferuje czytelnikom głęboką i osobistą narrację, ukazując zarówno blaski, jak i cienie tej dramatycznej historii. Książka ta, to niezły grubasek, liczący ponad 750 stron, bardzo dobrego materiału zebranego przez autora w opisie przedstawionej historii.

Książka skupia się na życiu Michaela Laudora, który ukończył studia z wyróżnieniem w zaledwie trzy lata i rozpoczął obiecującą karierę w prestiżowej firmie doradczej. Jednak za fasadą sukcesu kryły się poważne problemy psychiczne. Po załamaniu nerwowym zdiagnozowano u niego schizofrenię, co doprowadziło do hospitalizacji. Mimo choroby Michael podjął studia prawnicze na Yale, a jego historia stała się sensacją medialną. Sprzedał prawa do swojej autobiografii, a planowana ekranizacja miała być reżyserowana przez Rona Howarda. Niestety, nasilające się objawy choroby doprowadziły do tragedii – w ataku paranoi zabił swoją narzeczoną, Carrie.

Rosen łączy w swojej narracji elementy biografii, reportażu i osobistych wspomnień. Jego styl jest przystępny, a jednocześnie głęboko refleksyjny. Autor nie tylko relacjonuje wydarzenia, ale również analizuje je w kontekście społecznym i medyczny...