Nad dalekim cichym fiordem

Tutaj mieszkać? Na zawsze? Boże wielki! Toż tak właśnie być miało! Tylko że trzeba było jeszcze jechać dalej na północ! Aż do granicy Finnmarken! Cóż tam dopiero będzie? Hu, hu! Myślałam bowiem, że będzie coraz samotniej i bardziej dziko, im dalej na północ. Ale pomyliłam się na szczęście. Skorośmy minęli Lofoty i ich wysokie, dzikie skały i posuwaliśmy się jeszcze bardziej na północ - co za niespodzianka! Znów ukazał się las, pola i łąki uśmiechały się zachęcająco, a na jednej z nich pasł się piękny, brunatny koń. Koń! Muszą więc tutaj być i ludzie! I radość życia uniosła mnie na nowo.