Myto ogarów

Chyba nie tylko ja odnoszę tutaj wrażenie, że w ósmym tomie MKP Erikson zaliczył lekki spadek formy i zafundował mi niemalże drogę przez mękę - taaa, zmeczył mnie ten ósmy tom jak żaden inny i nadwerężył trochę większe niż standardowe, pokłady mojej anielskiej cierpliwości niemal w wymiarze nadludzkim, bo naprawdę ciężko było mi wytrwać do końca. Przede mną kolejne dwa ostanie tomy i spodziewam się, że będą one znacznie mniej bęłkotliwe i monotonne, za to bardziej dynamiczne. Na tej chwilę to wydaje mi się, że spoza wszystkich przeczytanych części, ten tom jest zdecydowanie najsłabszy i najbardziej uciążliwy.

Fabułę "ósemki" sobie daruję, bo opis tego, co się tam wyczynia jest po prostu nie na moje możliwości, ale jak to u Eriksona bywa, nic się kompletnie na tej płaszczyźnie nie zmienia - olbrzymia ilość wątków, intryg, multum postaci, i tych głównych, pobocznych, jak i całkiem nowych, którzy niekoniecznie potrafili wzbudzić we mnie jakieś przejawy zainteresowania w przeciwieństwie do znacznie ciekawszych i znanych mi już z wcześniejszych tomów postaci choćby Anomandera Rake'a, Karsy Orlonga jak i moich ulubieńców - Podpalaczy Mostów, których losy czytałam z zapartym tchem. Powraca także Caladan Brood oraz sierżant Sójeczka, za którym już się szczerze stęskniłam i wręcz znienawidziłam Eriksona za jego uśmiercenie. Na szczęście autor zrekompensował mi jego powrót, co prawda w innej postaci, ale zawsze coś 🤪

Końcówka nieznacznie rekompensuje te filozofic...