Opowieści o Bauchelainie i Korbalu Broachu. Tom 2

Drugi tom "Opowieści o Bauchelainie i Korbalu Broachu" kontynuuje prezentację radosnej działalności dwójki tytułowych nekromantów oraz towarzyszącego im nieustannie orszaku ścigających ich łowców i mścicieli, którym zwykle nie wiedzie się dobrze. Trzy opowieści wykazują zróżnicowany poziom i stylistykę a najtrudniejsza w odbiorze jest pierwsza nowela "Szlak Potłuczonych Dzbanów". Odbiega ona od pozostałych także tematycznie opisując przeprawę grupy pościgowej przez pustynię i pomijając przy tym zupełnie głównych bohaterów, którzy pojawiają się tylko w końcowym akapicie. Fabuła tej noweli jest groteskowa do granic absurdu a Steven Erikson postanowił najwyraźniej wykorzystać ją jako narzędzie zemsty twórcy na krytykach literackich, którzy przedstawieni w niej są jako najpodlejsze potwory o duszach przepełnionych niegodziwością. Skąd w opowieści ze świata Malazańskiej Księgi Poległych krytycy literaccy? To proste. Makabryczne poczucie humoru autora MKP uczyniło z braku wody i jedzenia na pustyni okazję do urządzenia konkursu artystycznego, w którym towarzyszący nieopatrznie grupie pościgowej poeci zmuszani są do cowieczornych prezentacji swoich talentów, w trakcie których grono krytyków decyduje, który z nich stanie się posiłkiem zapewniającym przetrwanie reszcie grupy. Kanibalizm i inne potworności przedstawia autor jako totalną groteskę, co nie byłoby złe, ale równocześnie narratorem czyni poetę, którego styl wypowiedzi i - pisząc wprost - nieustanne smętne pieprzenie, czynią ...