Opinia na temat książki Mój dom

Życie Edwarda to popadnie w stan między szaleństwem a zderzeniem z nadprzyrodzonym. Umysł wypiera to, czego stał się świadkiem, racjonalizuje, ucieka. Dla stabilności oraz zdrowia psychicznego próbuje tłumaczyć paranormalne, choć przez to zdaje się być bardziej podatny na jego wpływy. Wraz z upływem czasu, wraz z dorastaniem, tajemnica dziadka nie przestaje swoim cieniem nasuwać się na ten bohatera. Podąża za nim, choć przez większość czasu balansują na granicy zwidu. Nieustannie jednak wpływa na jego życie. Bywa mrocznie, ciężko i niewygodnie. Wrażenie nieuchronności nie opuszcza czytelnika, nawet w momentach, gdy Edward próbuje po prostu funkcjonować w społeczeństwie. Coś przemyka w cieniu, coś nieustannie dopomina się o głos. Czasami ukazuje swoją formę, czasami działa za pomocą podszeptów.

Na przestrzeni ostatnich lat nieustannie słyszałam głosy, by czytać powieści Tomasza Sablika i że poznać je wręcz muszę. Po tym, jak początek jednej z jego książek zabawił się moją psychiką i nie dał mi iść w lekturze dalej — uznałam, że poznawanie jego twórczości to plan na kiedyś. Tyle, że „Mój dom“ obiecywał sobą wszystko to, co w grozie lubię. Gęstą atmosferę, wątpliwości odnośnie popadania w obłęd, budynek jako centrum nadprzyrodzonego, tajemnicę rodzinną... Złapałam więc za powieść pełna oczekiwań, które Tomasz Sablik przerósł znacząco. Sam język okazał się plastyczny, kreacja bohaterów wnikliwa, a narastające napięcie, które nie opuszczało, nie pozwalało mi książki odłożyć. Zrozumiałam wszystkie głosy zachwytu w stronę autora i podzieliłam je z wielkim entuzjazmem.

Tomasz Sablik jest rewelacyjny. Zaraz łapię za jego kolejne dzieła.


[Wzmianka z I części o autyzmie — głupiutka. Na tyle, że choć takim ogólnikiem chcę o niej wspomnieć.]