Miejsce przeznaczenia

W "Miejscu przeznaczenia" miasteczko Suances stopniowo otrząsa się po ostatniej serii morderstw. Spokój nie trwa długo, bowiem w okolicy zostaje znaleziona martwa Polka ubrana w średniowieczną suknię, a jedyny trop to przedmiot, który trzymała w ręku. Kolejne odnalezione ciało, pozornie zupełnie inne, okazuje się ściśle powiązane ze śmiercią kobiety. Valentina ponownie depcze po piętach sprawcy...

Autorka ponownie zaprasza w emocjonującą podróż przez śledcze meandry, łączące przeszłość z teraźniejszością. Tym razem retrospekcje sięgają zaledwie kilku lat wstecz, ale i w tym tomie budują pełną wyczekiwania atmosferę, gdy z każdym rozdziałem zastanawiamy się, jak ostatecznie te zróżnicowane zdarzenia staną się jedną opowieścią. Nie tylko skaczemy po liniach czasowych, ale i śledzimy przemyślenia osoby zamieszanej w zbrodnie, które stanowią bardzo ciekawy w końcowym rozrachunku obraz jednostki niejednoznacznej moralnie.

Podobało mi się podozanie tropem sięgającym do średniowiecznych i renesansowych wyrobów czy wierzeń. Tak odległe wskazówki, przeniesione w zbrodniach do współczesności, stanowiły intrygującą ścieżkę fabularną, która zgrabnie i z lekkością pióra autorki prowadziła do finału. Zdecydowanie więcej też jest tu emocjonalności bohaterów, w tym Valentiny. Ciekawego balansu dodawały przeskoki pomiędzy głównym, pełnym napięcia, nurtem akcji oraz dylematami uczuciowymi oraz reakcjami różnych bohaterów na wydarzenia. Czułam się jeszcze bardziej związan...

„Miejsce przeznaczenia” to książka, która nie jest cienka, ale napisana jest w taki sposób, że w ogóle nie czuć tego. Autorka posiada lekki i ciekawy styl opowiadania historii. Opisane tutaj nie jest zwykłe morderstwo. Zostały tutaj wplecione zagadki pochodzące ze średniowiecza, nawiązania do Władcy Pierścieni i Gwiezdnych Wojen. Ale te dwa ostatnie to bardziej po to by czytelnik mógł się uśmiechnąć. I Mari Oruna udało się to. Bardzo spodobał mi się jej humor, pomimo, że „Miejsce przeznaczenia” nie jest komedią kryminalną.

Autorka stworzyła ciekawy klimat. Nie czułam wielkiego napięcia, ale to nie thriller by go czuć. Bardziej wzbudziła moją ciekawość – kim jest martwa kobieta ubrana jak średniowieczna królewna? Skąd przy niej moneta+ pochodząca z XVI wieku? Niedługo później odnalezione zostają zwłoki mężczyzny. Czy te dwa trupy maja coś ze sobą wspólnego? Mamy tutaj rytualny mord?

Autorka nie odkrywa wszystkich kart od razu. Wodzi czytelnika za nos. Wprowadza nas do jaskiń i zachęca do poznania Ziemi z innej strony. Sprawą zabójstw zajmuje się Valentina Redondo, która polubiłam od pierwszych stron. Konkretna babka, która jak za coś bierze się, robi to dobrze. I to co odkrywa potrafi zszokować, zdziwić i sprawić, że chce się więcej.

Momentami miałam wrażanie, że dziwniejszego kryminału nie czytałam, ale momenty te nie wpływały na całkowity odbiór książki. Ogólnie książka bardzo podobała mi się. Znalazłam tutaj w...

Pierwsze spotkanie z autorką, i na co zwróciłam uwagę, to gabaryt tej powieści. 500 stron powieści, która ma nas wciągnąć i zachwycić. Jest to kontynuacja "Ukrytego portu", ale można czytać ją samodzielnie.

Akcja zaczyna się powolnie. Stateczność fabuły trochę mi przeszkadzała. Rozumiem, że mamy czas i miejsce, ale przebrnięcie przez początek przysporzyło mi trochę trudności. Jednak z każdą stroną było lepiej. Akcja ma wiele wspólnego ze światem archeologicznym, gdzie podczas jednej z imprez tematycznych giną dwie osoby. Śledztwo toczy się mozolnie, na jaw wychodzi masa wątków pobocznych, dostajemy jeszcze więcej bohaterów, każdego z bagażem doświadczeń. Autorka wprowadza też motyw sekty, który lubię, aczkolwiek mógłby być bardziej rozwinięty pod względem psychologicznym.

Miałam duże oczekiwania co do tej powieści, a w moim odczuciu całość jest trochę przegadana. Brakowało mi akcji, a część obyczajowa tak jakoś nie pasowała mi do reszty. Nie jest to zła książka, i na pewno znajdzie fanów, jednak dla mnie brakło jakiejś iskry.