Mesjasz Diuny

Akcja trochę inaczej niż w poprzednim, pierwszym tomie, jest bardzo powoli rozwijana, bardzo dużo dialogów, które właściwie trzymają cały, niewielki objętościowo drugi tom cyklu. Początkowo miałem ocenić dużo niżej, ciekawiej zrobiło się mniej więcej od połowy książki, potem czytanie porwało mnie niczym szej-hulud. Nie odpuszczę cyklu, choć przeskoki czasowe są za duże tak samo jak za duże i zbyt gwałtowne są "ofiary", ale... dość powiedzieć, że jestem ciekawy co będzie dalej.

Od wojny minęło kilkanaście lat. Paul Muad'Dib poślubił księżniczkę Irulanę i został Imperatorem. Oczywiście taki obrót spraw nie podoba się wszystkim i przeciwko władcy zostaje zawiązany spisek. Paul dzięki swoim wyjątkowym zdolnościom wie, że życiu jego i jego bliskich grozi niebezpieczeństwo, ale prorocze wizje nie dają pewnych odpowiedzi, jak uniknąć zagrożenia. Zakon Bene Gesserit również nie zrezygnował ze swojej eugenicznej polityki i wywiera naciski na Paula, który sprzeciwia się, ponieważ nie chce mieć potomstwa z Irulaną. Czy Paul będzie w stanie obronić się przed tymi wszystkimi atakami?

Zagmatwana polityka, pełna układów, powiązań i nieszczerych intencji. Boskie aspekty rządów Muad'Diba i rola religii w kontrolowaniu społeczeństwa. Problemy natury egzystencjonalnej. Tak, stanowczo drugi tom „Diuny” był bardziej przegadany. Historia spisku, o którym wszyscy wiedzą, również trochę za mało angażująca w porównaniu do poprzedniej części. Niemniej jednak z chęcią sięgnę po kontynuację, ponieważ ciekawią mnie dalsze losy piaszczystej Arrakis.

Diuna to dla mnie książka mocno przegadana. Zresztą jej kontynuacja - Mesjasz Diuny praktycznie pozbawiony jest fizycznej akcji, działań. Są jedynie myśli spiski, knowania i wizje. Dla mnie jest tego niestety za dużo. Wielu rzeczy trzeba się domyślać, bo coś co dla autora było oczywiste, jakaś indywidualna myśl schowana w górnolotnej filozofii i przykrytej trudnymi, wielosylabowymi słowami, dla nas, a przynajmniej dla mnie oczywiste nie jest. Diuna to książka dobra, ale nic poza tym. Niestety nie potrafi mnie porwać. I o ile Mesjasz Diuny wydawał się nieco ciekawszy, to nie jest to mój styl literatury. Za dużo tu polityki, gadania, robienia z igły widły i wizji jak po LSD. Opisy piękne, ale czy to wystarczy, żeby książkę pokochać? Nie sądzę. Serie dokończę, ale miłości z tego już chyba nie będzie.