Mali bogowie 2. Jak umierają Polacy

Nie ma dnia aby na naszej drodze nie pojawił się samochód pogotowia ratunkowego. Wzywana załoga nie wie do końca czy jedzie rzeczywiście do nagłego przypadku, czy też wzywający traktuje ratownikow jako bezpłatny transport do szpitala.
Autor znany już z wielu publikacji dociekliwie sprawdza jak wygląda praca w zespole ratownicwta medycznego. A jest co relacjonować. Bo choć wielu czekających na pomoc ma ogromne zastrzeżenia do ich pracy, to warto przyjrzeć sie z bliska z czym się na co dzien spotykają w karetkach.
Mamy to rozmowy z członkami zespołów, ratownikami, lekarzami, ale i tymi ktorzy pracują na SORach. To oni są na pierwszej linii frontu przy wypadkach, katasrofach i przy biegunce, której komuś nie chce się leczyć u lekarza rodzinnego, bo tam kolejka, a tu przyjmą szybciej.
Ale książka ta, to także relacja z dramatów rozgrywających się w domach, gdy nagle ktoś bliski umiera i na nic się zdają wysiłki ratowników.

Było o "znieczulicy polskich lekarzy" to trzeba było iść "za ciosem" i dowiedzieć się jak wg Pawła Reszki "umierają Polacy". Jestem fanką reportaży więc także i ten bardzo przypadł mi do gustu. Druga część moim zdaniem mocniejsza od części pierwszej, bo i temat nie lekki: śmierć. Muszę się przyznać, że nie raz "uroniłam łezkę" gdy czytałam o tym,
co spotyka pacjentów, jak się ich ratuje, albo raczej "nie ratuje", jak słabi, bezsilni ludzie odchodzą z tego świata na oczach swoich bliskich.

Autor przytacza temat "Łowcy skór" oraz obnaża smutną prawdę. Mocny ale dobrze napisany reportaż. Dla mnie duże czytelnicze tak!

Po przeczytaniu pierwszego tomu właściwie wiadomo czego się spodziewać. Autor jeździ na karetce, obserwuje, słucha i pisze. Pisze w sposób ciekawy, książkę się po prostu "łyka".
Przedstawione są różne wezwania od umierającego człowieka do "porażonego" iskrą ze swetra. Niestety wiele z wezwań jest niepotrzebnych, co powoduje tylko większą niewydolność służby zdrowia.
Sam również spotkałem się z różnym podejściem do chorego. Mojej mamie kazano w przychodni, po wylewie samej jechać na SOR, ostatecznie łaskawie zawezwali pogotowie. Sam sprawdziłem, że czekanie w dużym mieście wojewódzkim to jakieś 6 godzin. Z kolei w mieście powiatowym nie potrafią rozpoznać kleszcza, przynajmniej mam doświadczenie z boreliozą :(.

Pozytywne wrażenia jakie wywołała we mnie pierwsza część „Małych Bogów” sprawiły, że nie trzeba było długo czekać lub szczególnie mnie zachęcać do tego, aby sięgnęła po kolejny tom z serii. Muszę przyznać, że kontynuację reportażu Pawła Reszki czytało mi się równie dobrze jak poprzedniczkę, aczkolwiek znalazły się w niej rzeczy, które wręcz raziły mnie w oczy.

Przede wszystkim przeszkadzało mi to, że pewne fragmenty były żywcem wyjęte z poprzedniej części. Zapewne miało to stanowić formę przypomnienia, jednak nie uważam by było to konieczne. Kolejna rzecz to powtarzalność. Rozumiem, że książka bazuje na wypowiedziach innych osób i większość z nich ma podobne zdanie na wiele tematów i problemów dotykających polską służbę zdrowia, jednak momentami miałam wrażenie jakbym czytała wypowiedzi tej samej osoby zapętlone w koło. Głownie dlatego tę cześć oceniłam o punkt niżej niż poprzedniczkę. Wydaje mi się, że gdyby autor wstrzymał się z 2-3 lata z napisaniem kolejnego tomu a nie tylko rok, zdobyłby więcej ciekawszego materiału do książki.

Mimo podobnej liczby stron książka ta ma w sobie więcej treści niż poprzedniczka. Wszystko dlatego, że tym razem autor nie zdecydował się na umieszczanie każdej, nawet tylko kilkuzdaniowej wypowiedzi na osobnej stronie. Zmianę tę można uznać za plus, jednak biorąc pod uwagę dużą powtarzalność to pomimo tego, że w ogólnym rozrachunku słów jest więcej, to więcej się nie dowiadujemy.

...