Mała apokalipsa

'' Jesteśmy tylko drobinami białka w okrutnym krzemowo - ognistym wszechświecie ''

Do niektórych lektur trzeba po prostu dorosnąć , pamiętam jak czytałam ją w szkole strasznie mnie nudziła , ale wtedy miałam inne priorytety i inne rzeczy i tematy mnie interesowały . Teraz psychicznie i mentalnie dorosłam do tego by z podstarzałym pisarzem , który już dawno niczego nie napisał wędrować po Warszawie . Wędrujemy więc razem , oglądamy ludzi , pochody , pielgrzymki . Patrzymy jak nasza stolica świętuje kolejną rocznicę powstania PRL - u . Tylko jakoś nie wiadomo jaki właściwie dzień mamy , w każdym miejscu które odwiedzamy , na każdym kalendarzu widnieje inna data...Wędrujemy w różne miejsca , spotykamy różnych coraz dziwniejszych ludzi . Znajduje się nawet Pikuś , z łapkami jak frędzelki , który zginął już tak dawno temu . W którymś momencie dostajemy do ręki niebieski kanister z benzyną i importowane zapałki i wciąż zmierzamy w stronę Placu Defilad . By tam dokonać tego o co zostaliśmy poproszeni...Czy starczy nam siły ? odwagi ? czy warto ? czy to coś zmieni ?

Czas i miejsce akcji: Warszawa, jeden dzień w roku bliżej nieokreślonym; pewnie gdzieś pomiędzy 1979, a 1999. Mniej więcej.

Groteskowa i oniryczna nowelka o pisarzu (dawny sympatyk reżimu, dziś niby dysydent, ale właściwie człowiek zupełnie wyobcowany i zagubiony), który rano dowiaduje się od znajomych opozycjonistów, że tegoż wieczora powinien dokonać aktu samospalenia w proteście przeciwko… pomysłowi przyłączenia Polski do ZSRR. Pisarz zdaje sobie sprawę, że ofiarowana mu rola jest rolą kozła ofiarnego, ale przemierza miasto z kanistrem benzyny i zdobytymi w Peweksie zapałkami, szukając… może prawd ostatecznych, a może odrobiny sensu. Ale w tym świecie, brudnym, szarym, beznadziejnym i brzydkim, nic już chyba nie ma sensu, a ideały zdewaluowały się tak, jak większość wartości, którymi kierowali się żałośni w sumie konspiratorzy.

„Mała apokalipsa” zrobiła w latach osiemdziesiątych furorę. Konfiskowana przez bezpiekę, rozprowadzana w drugim obiegu, była pozycją, którą trzeba było mieć. Mieć, bo z czytaniem bywało już różnie. I tylko czasem zastanawiam się, jak odebrana zostałaby dzisiaj, gdyby jej pierwsze wydanie przypadło na zimę roku 2020. Ile osób by ją kupiło? Ile przeczytało.

Ale są w niej znakomite „kawałki”. Jak chociażby to:

„Po co w ogóle ich słuchałem? Jak zwykle zabrakło mi charakteru? A co to jest charakter? Przecież doskonale wiem, dawno zrozumiałem. Charakter to brak wątpliwości, charakter to uporczywość trwania przy swo...