Magiczny Nóż

"Istnieją dwie wielkie siły, które ścierają się ze sobą od początku czasu. Wydzierały sobie każdą cząstkę wiedzy, mądrości i przyzwoitości. Ci, którzy pragną, by ludzie wiedzieli więcej, by byli mądrzejsi i silniejsi, stale walczą z przeciwnikami postępu, którym wystarczy, byśmy byli posłuszni, pokorni i ulegli". 

Ciekawe, ale na chwilę obecną mało wykorzystane. Druga część Mrocznych Materii jest etapem przejściowym, oczekiwaniem na ostateczną konfrontację i wyjaśnienie, może dlatego nie jest specjalnie porywająca. Będą nowe wątki, pojawi się Will i cała ta sprawa z magicznym nożem, ale wszyscy wiemy, że dopiero w ostatniej części wszystko się domknie. Przynajmniej mam taką nadzieję. 

Bardzo żałuję, ale już wiem, że to nie jest seria dla mnie, na pewno nie w tym momencie. Widziałam tak wiele pozytywnych opinii o niej, że nastawiłam się na coś magicznego. Może byłoby lepiej, gdybym sięgnęła po tę książkę kiedy byłam dzieckiem, trudno powiedzieć. 

Jedno z tych fantasy, które czyta się płynnie i bez mrugania okiem na niedokładności. Dobra zabawa w każdym wieku - zawsze uważałem ,,Mroczne materie'' za serię, która przerasta ,,Władcę Pierścieni'' ze względu na tematykę, odważną krytykę Kościoła i liryczny odjazd. Tolkien wydaje się przestarzały i zbyt staroświecki. Kreacja wieloświata bez popeliny czy nadętych komentarzy. Wiarygodny worldbuilding, z osobowościami, antybohaterami i twardymi nagraniami, gdzie w literaturze młodzieżowej stanowi wyjątek od reguły. Ostre, haczykowate zasady, zaplanowane starcia, kompas prowadzący po naturze niezbadanej żywiołowości. Napisane z delirycznym asumptem, podlane brandy, wykarczowane z dziecięcej naiwności. Wszystko, co najlepsze w dziedzinie branżowej wytwórni. Zbiorowy charakter, jazda po bandzie i ścisk między granicą poznania. Gdzie widma prześladują dorosłych, wiedźmy nie są ludźmi, a panowie z barwnym życiorysem grają w otwarte karty przy szkockiej.

Właśnie skończyłam trzeci tom tej trylogii i muszę powiedzieć, że bardzo mi się podobało! Ale zastrzegam - ja to czytałam jako fantasy - bez odwołań do rzeczywistego świata. Słyszałam, że niektórzy nie lubią Pullmana za temat Kościoła, ale ja uznaję, że to jest fantasy i inny świat - więc inne realia itd.

Im więcej takich jakby dla dzieci książek czytam tym bardziej wydaje mi się, że to jest najfajniejsze fantasy jakie można poczytać dla relaksu, ale żeby przeżyć niesamowitą przygodę z mnóstwem światów, stworzeń i wydarzeń...

Koncepcja dajmonów - komu by się nie podobała? Wyobraźcie sobie, że macie takiego dajmona np Kota i on wszędzie z Wami chodzi - do pracy, do szkoły, wszędzie... Coś wspaniałego! A ta mnogość przygód i jak to wszystko się złożyło w całość - mi sie bardzo podobało!

Być może powinnam w następnej kolejności odważyć się i sięgnąć po Władcę Pierścieni?

Póki co oczarowana światem Lyry i jej przygód zaczęłam serial na HBO, żeby zostać w tym świecie chwilę dłużej.

Książkę polecam - ostatni tom, choć najgrubszy przeczytałam bardzo szybko. Tyle co się działo w całej serii... A zaczęło się niewinnie - poszło zupełnie w inną stronę niż myślałam. Nie mogę jednak spoilerować, bo odbiorę Wam całą zabawę.

Pullmann napisał dwa tomy nowej serii Księga Prochu. Czekam zatem na jej trzeci tom, by do świata Lyry powróc...

Po świetnej pierwszej części zastanawiałam się, czy druga jej choć w połowie dorówna. Wydawało mi się, że jest to taka historyjka, którą ciekawie się czyta. "Delikatny nóż" kompletnie mnie kupił. Wciągnęłam się od pierwszej strony i z przyjemnością czytałam każdą stronę. A przedstawiona historia jest o wiele głębsza niż to się wydaje w pierwszej części.