Mag bitewny. Część 2.

Druga połowa książki P. Flannery'ego wydana w osobnym tomie w niczym nie zmieniła mojej opinii o całości tej powieści. Schematyczne fantasy o smokach i rycerzach walczących w beznadziejnej z pozoru wojnie z demonami ani na krok nie zdołało się wyrwać z głębokich kolein banału i wtórności, by doprowadzić w końcu czytelnika do jedynie słusznego rozwiązania, którego każdy mógł się domyślić od początku rzekomego tomu pierwszego. Młody bohater szybko zmienił się z pogardzanego kaleki w największego maga bitewnego swoich czasów, przezwyciężył trudności i przeszkody stawiane mu przez nikczemnych przeciwników i stanął do ostatecznych zmagań ze najstraszliwszym z przeciwników. Żadnych niespodzianek, żadnych wypadków losowych, żadnego chaosu ani wątpliwości. Wszyscy bohaterowie i bohaterki byli odpowiednio wzniośle bohaterscy, patos wyciekał nieustannie z ich wypowiedzi a prostolinijność uczuć wyciskała łzy spod powiek. Nikt ważny nie zginął (po stronie dobra oczywiście, bo źli dostali stosowny wpier...), co najwyżej czasem komuś urwało jakieś mało istotne kończyny. W skrócie: nie działo się nic czego nie zaplanowałby każdy przeciętny uczestnik warsztatów pisarskich dla dzieci tudzież młodzieży.

Tym razem litościwie postanowiłem sobie odpuścić analizę pracy tłumacza, bo po potworkach znalezionych w rzekomym I tomie po prostu nie chciało mi się nawet próbować ponownie sprawdzać jakości spolszczenia tej powieści.

Sądzę, że jedynie osoby, które dopiero zaczynają swoją pr...