Łyżeczka

'' Łyżeczka '', to nie jakaś górnolotna powieść, pełna kwiecistych frazesów. Nie jest to też zapis samych faktów. Jest to po prostu samo życie ubrane w proste słowa bez ubarwień. Myślę że jest to opowieść potrzebna, zresztą wystarczy poczytać komentarze (na LC), by utwierdzić się w tym przekonaniu. Nie jest to historia trzech pokoleń kobiet, jak przeczytałam gdzieś tam w opisach. To trzecie pokolenie najstarsze jest tylko kilka razy wspomniane, po to chyba by wyrobić sobie lepszy pogląd na to dlaczego ta matka postępowała właśnie tak, a nie inaczej.

Właściwie cała ''akcja'' toczy się między matką - Mieczysławą, a córką Mają. Rykoszetem obrywa też rodzina Mai, czyli mąż i czteroletni Piotruś. Mnie przeraziła nie matka, ale córka, dorosła kobieta która na wszystkie protesty męża, aby zrobiła coś z zaistniałą sytuacją, odpowiadała ''ale przecież to moja matka''. Tak jakby to jedno zdanie tłumaczyło wszystko, jakby to że jakaś kobieta jest matką, dawało jej wieczne, dozgonne i niepodważalne prawo do decydowania o życiu swego dziecka do śmierci.

Matki oczywiście potrafią osiągnąć to ''prawo'' na przeróżne sposoby, świadomie lub mniej świadomie, ale doskonale potrafią wpędzać w poczucie winy. Dlaczego uważam że to ważna książka? Ponieważ o takich sprawach niemal się nie mówi. Media są pełne przypadków fizycznego znęcania się wyrodnych matek nad małymi dziećmi. A co ze znęcaniem się psychicznym nad dorosłymi dziećmi?

Tak, to są dorośli ludzie, dorosłe...

Książka budząca emocje i to jakie !!!

Nie wielkich rozmiarów, niewinnie wyglądająca, ale z ogromnym przekazem. Porusza temat toksycznej miłości matki do córki. Kobieta wręcz osacza swoją " ofiarę ", na każdym kroku kontroluje i strofuje. Złość jest tym większa że dotyka najbliższych osób. Matka która, niczym pająk, oplotła swoją ofiarę siatką manipulacji i szantażu emocjonalnego.

Świetnie wykreowane postaci i dialogi. Większość powieści wiarygodna, niczym wycięta z życia nie jednej rodziny polskiej.

Największe zastrzeżenia mam do zakończenia. Przejaskrawione i nieprzekonujące. Makabreska z piekła rodem. Z drugiej strony trudno powiedzieć do czego może doprowadzić permanentny mobbing serwowany przez swoją rodzicielkę latami.

Książka zdecydowanie godna polecenia zarówno w wersji pisanej jak i audiobooka.

Bardzo osobista dla mnie powieść. Znalazłam w „Łyżeczce” strzępki (na szczęście tylko strzępki) relacji z moją mamą i całkiem sporo odniesień do relacji moja mama - babcia.
I zadrżała mi dusza, jaką mamą dla moich córek jestem ja. Wszyscy chcemy dobrze dla naszych dzieci, tylko na ile to chciejstwo jest irracjonalne i wyrządzające krzywdę, na ile służy dzieciom, a na ile nam samym. Bo same dobre intencje to za mało.
Pozycja obowiązkowa dla wszystkich rodziców cierpiących na syndrom opuszczonego gniazda, ku przestrodze. O toksycznej miłości matki do dorosłego dziecka i nierównej walce, do której musi stanąć ta córka i cała jej rodzina.

Książka zaczyna się dramatycznym wyznaniem: zabiłam moją matkę. Nie jest to jednak kryminał, ani historia z której wieje grozą, lecz nowy gatunek w mojej klasyfikacji - powieść ZGROZY.
Nie spodziewałam się, że zwykła obyczajówka polskiej autorki wywoła u mnie takie emocje. Opisana historia tak bardzo zapadła mi w duszę i tak bardzo mnie wciągnęła, że nie miałam ochoty analizować tła, klimatu, epizodów, bohaterów, czepiać się, że postać matki przerysowana. Powieść traktuję jako niepodzielną całość, znakomitą i poruszającą.

Powydziwiam tylko przy jakości nagrania, bo słuchałam audiobooka. Jeśli w roli lektorów zatrudnia się tak znakomitą aktorkę jak Grażyna Barszczewska, bardzo dobrą Małgorzatę Buczkowską, to obsadzenie w roli męskiej aktora, który czyta jak ReadSpeaker, czy inny syntezator mowy, po prostu zgrzyt...