Opinia na temat książki Ludzie, którzy nie toną

O matko, cóż to za upiorna rodzinka… Oto gwiazdy rodziny Brzezińskich: Magda – mamuśka i teściowa, Piotr i Tomasz – synowie i mężowie, Joanna i Ewa – żony i synowe… Pomiędzy nimi Andrzej – mąż, ojciec i teść.

Magda to twarda sztuka z rozmachem prowadząca „rodzinny biznesik”. Nielegalny oczywiście. I brzydki. Piotr – mąż Joanny, wzięty ginekolog, który wabi nieszczęśnice w kłopocie i oddaje je pod kuratelę mamuśki. Tomasz – mąż Ewy, nieudacznik życiowy, który wiedział i czerpał korzyści, a nic nie zrobił… Joanna i Ewa – podejrzliwe żony uwikłane w niezdrowe relacje z małżonkami i teściową. I wreszcie Andrzejek – cichy safanduła, który raz, wespół z synową Ewą, zdobył się na sprzeciw wobec żony. I zrobił dziurę w rodzinnej łajbie, która miała nigdy nie zatonąć.

W tle są jeszcze Cichy i Benio – dwaj, kolokwialnie mówiąc, ociężali umysłowo pomagierzy mamuśki. Panowie w swej bezbrzeżnej mądrości, mimo szczerego zaangażowania, po prostu dali ciała, więc wszystko, co wymyśliła kreatywna Magda, po prostu nie mogło się udać. Jola świetnie i wiarygodnie wykreowała tych dwóch chłopków-roztropków z ograniczonym umysłem mających misję życia… Epizody z ich udziałem były zabawne, zwłaszcza gdy zajęli się Dareczkiem. Nota bene, polubiłam chłopaka. Tomaszka zresztą też, ale ja mam słabość do takich panów.

„Ludzie, którzy nie toną” to debiut prozatorski Joli Sak. Mimo że fabuła krąży wokół ciężkich tematów (głównie nielegalne aborcje, handel żywym towarem), to jednak w swej konstrukcji, sposobie narracji i stylu jest to powieść lekka i momentami zabawna. To takie skrzyżowanie obyczajówki z cosy crime i komedią kryminalną. Autorka nie zastosowała żadnych drastycznych środków przekazu, temat opracowując w stonowany sposób, a na koniec, żeby za dużo nie zdradzać powiem, że zastosowała zakończenie odpowiednie dla tego rodzaju powieści.