Opinia na temat książki Ludzie, którzy nie toną

Czy istnieją ludzie, którzy nigdy nie toną❓


Rodzina jest naszym pierwszym statkiem
Wydaję się ogromna
Potężna
Niezatapialna.
Jej kapitan jest dla nas wzorem
Drogowskazem
Siłą, gdy wzburzone fale zapowiadają sztorm.
Lata jednak mijają.
Dostrzegamy w statku marzeń
Dziury
Zdrapaną farbę
Pęknięte belki
Niedociągnięcia.
Dopada nas strach
Moment zawahania
Czy faktycznie należymy do ludzi
Którzy nie toną❓


Lubię takie książki. Hybrydy gatunkowe, przy których myślę o poważnych sprawach, by za chwilę oderwać myśli od rzeczywistości i pośmiać się pod nosem. Jest trochę kryminalnie, minimalnie humorystycznie i pokaźnie obyczajowo.

Jedna familia, a posiada tak wiele odgałęzień osobowościowych. Trochę typowo - jesteśmy rodziną, niby się znamy, jemy wspólne posiłki, nawet rozmawiamy, a jednak każde z nas posiada w szafie życia szufladę, do której klucz trzyma poza zasięgiem cudzych rąk. Jolanta Sak wręcza Ci klucz do każdej mrocznej szuflady swoich bohaterów. Wyciągasz powoli dłoń, słyszysz charakterystyczne kliknięcie, zaglądasz... W pewnym momencie szabrujesz, jak się patrzy, jednak nie zapomnij o ostrożności - nikt nie lubi, gdy grzebie się w jego sekretach. Obyś nie wyszedł (wyszła) z tej historii z przytrzaśniętymi palcami.

Wiele tu było wątków przy których można się było zatrzymać i podumać. Przeanalizować do czego prowadzą niedopowiedzenia, chciwość, przesadna miłość własna. Zastanowić się nad pojęciem rodziny. Czy faktycznie wychodzi się z nią dobrze tylko na zdjęciach? Czy kochamy ją bezkrytycznie czy jednak staramy się być obiektywni? Czy jesteśmy w stanie przymykać oczy na zło, które zagościło pod naszym dachem?