Opinia na temat książki Lata

Co by tu powiedzieć o tej książce, co nie zostało jeszcze napisane? Chyba tylko to, że mimo oryginalnej formy, wybranej przez autorkę czytałam ją z zapartym tchem, bo miałam wrażenie, że dotyczy także mojego życia. Chociaż Annie Ernaux jest o 20 lat starsza ode mnie i dorastała w innym miejscu Europy- uchwyciła pewne uniwersalne zjawiska. Przypisy pojawiające się na dole stron były dla mnie wystarczające, bo wiele wydarzeń z XX- wiecznej historii Francji i świata pamiętam. Analogiczne toczyły się w Polsce, może tylko w innej kolejności… Odbyłam sentymentalną, skłaniającą do refleksji podróż przez kawał minionego wieku, aż do roku 2006, spojoną historią jednej kobiety uwiecznianej na kolejnych fotografiach- autorki właśnie. Nacechowaną poczuciem nieuchronnego przemijania. Pisarka napisała pod koniec, że książką tą chciała „pochwycić światło opromieniające nieobecne już twarze… światło, które było w opowieściach o niedzielach dzieciństwa i nie przestało osadzać się na rzeczach i zdarzeniach, gdy tylko się je przeżyło, światło minione. Uratować”. I to jej się udało.