Krwawa pomarańcza

„Krwawa pomarańcza” to debiut literacki Harriet Tyce, thriller psychologiczny, który naprawdę mocno mnie zaskoczył! Pozytywnie, bo to bardzo oryginalna lektura. Główna bohaterka, Alison, jest postacią, którą ciężko polubić – rozdarta, zagubiona, ciągle podejmująca w kółko te same złe decyzje, mimo że wie i chce robić inaczej… Książka skupia się mocno na jej życiu prywatnym, w którym dzieje się źle. Problemy w małżeństwie, brak czasu na opiekę nad kilkuletnią córką, problematyczny, dosyć brutalny kochanek to tylko czubek góry lodowej. Za to zawodowo w końcu robi krok do przodu – dostaje swoją pierwszą poważną sprawę, ma bronić kobiety oskarżonej o zamordowanie męża… Czytelnik przygląda się temu wszystkiemu z perspektywy głównej bohaterki, a więc przez filtr przez nią narzucony. Czy jednak Alison wszystkie sprawy postrzega takie, jakimi faktycznie są w rzeczywistości? Intryga może nie jest specjalnie dynamiczna, ale autorka w odpowiednim momencie podrzuca nam małe okruszki, które sprawiają, że zaczynamy poddawać w wątpliwość kolejne wydarzenia, kolejne ‘fakty’, które przedstawiła nam Alison. Mnie książka mocno zaciekawiła, zaintrygowała swoim oryginalnym podejściem do przedstawienia głównej bohaterki. To coś całkiem innego od wszystkich innych thrillerów dostępnych na rynku, książka, która mocno odchodzi od dobrze znanych czytelnikowi schematów. Polecam tym, którzy szukają czegoś świeżego!

„Krwawa pomarańcza” to debiutancka powieść Harriet Tyce, która ponad dekadę pracowała w Londynie jako adwokat, broniąc kryminalistów, teraz robią to jej główne bohaterki.

Zdawać by się mogło, że Alison ma wszystko: kochającego męża, córkę i kwitnącą karierę – właśnie będzie po raz pierwszy bronić morderczyni. Ma też romans, z którego nie potrafi zrezygnować. Ktoś jednak zna jej sekret i chce, aby zapłaciła za swoje czyny.

Obsesja, zemsta, pożądanie i morderstwo to przyprawiająca o zawrót głowy mieszanka. Nie polubiłam żadnego z bohaterów, daleko im do ideału, nie potrafię zrozumieć ich postępowania. Alison obsesyjnie goni za kimś, kto niewart jest jej uwagi, nie dziwi mnie więc, że znajdzie się ktoś, kto zechce utrzeć jej nosa. Życie jej klientki, oskarżonej o zamordowanie męża, niebezpiecznie przypomina jej własne. Alison boleśnie przekona się, w jakiej żyła ułudzie.

Autorka porusza bardzo ciekawy temat asfiksji autoerotycznej, polegającej na intensyfikacji podniecenia seksualnego poprzez ograniczenie dostępu tlenu do mózgu, kolokwialnie mówiąc przez podduszanie. Ponoć to dosyć powszechna praktyka i śmiertelnie niebezpieczna.

Książkę otrzymałam w prezencie urodzinowym i był to bardzo satysfakcjonujący podarunek.

Niezbyt wiele można przeczytać o Krwawej pomarańczy. Mnie do kupienia tej książki przekonał opis. Był krótki, ale wystarczająco intrygujący. Po pierwszych kilku stronach sądziłam, że akcja skupi się na wątkach kryminalnych. Kolejne rozdziały kręciły się jednak wokół problemu alkoholowego i życiowych rozterek głównej bohaterki - 'dzisiaj zakończę te romans', 'nie, jednak nie potrafię'...i tak w kółko. W pewnym momencie czułam się już poirytowana, że dorosła kobieta nie potrafi być stanowcza i podjąć jakiejkolwiek decyzji. Pomyślałam sobie, że może całe napięcie i akcja ukrywa się w sprawie, w której Allison broni mordercy. No przecież to musi być to! Niestety, sprawa morderstwa była jedynie miłym dodatkiem. Pojawiała się wielokrotnie, ale na krótko. Na prawdziwą kulminację, taką którą czyta się z zapartym tchem, trzeba było poczekać aż do kilkudziesięciu ostatnich stron. Ale uwierzcie, że było warto! Szkoda jednak, że w ogólnym rozrachunku książka nie wypada aż tak dobrze.