Krok po kroku

Jedno wiem na pewno, to będzie największe rozczarowanie czytelnicze 2023 roku. Na obiecali, rozpisywali się w superlatywach, na jednym blogu (zagranicznym) został umieszczony wśród najlepszych serii ostatniego roku. I co? PSTRO! Hucpa, bezczelna taniość, miałkość oraz deus ex machina w skali makro. Jakby ktoś podrabiał studio Ghibli (wiecie, od animacji), ale wyciął emocje, rozbudowane wątki i za karę kazał siedzieć przy telewizorze! No, nie wierzę, co za bezczelna ordynacja: przypisująca sobie wartości od lepszych artystów. Rysunki wzorowane na Moebiusie, Gigant, który spaceruje z dziewczyną po dziwacznej krainie, to marna kalka japońskiego projektanta gier wideo: Fumito Ueda. On też stworzył historię o kolosach, ale tam czułem dramat, rozterki moralne i wizję! Tu nie ma nic! Co z tego, że ładnie wykadrowany, jak koncepcyjnie niespójny, tytan leje wszystkich po pysku i robi demolkę, jak na ringu. Nic z niczego nie wynika - zakończenie to farsa, a każda linijka tekstu nie odda mojego niezadowolenia! Bezczelny gniot, który swoje wady próbuje przykryć wyszukaną wyobraźnią i ślicznymi planszami. Rysunki może imponujące, ale bezduszne, bo wykalkulowane na efekt, który działa jak zasłona dymna. Pod nimi nic się nie kryje, nie ma żadnej głębi, wręcz żeruje na tanich zabiegach artystycznych. To jest totalna kpina! Trzy gwiazdeczki, że jako tako wygląda - cała reszta, a idź pan...

To moja pierwsza książka, którą nie przeczytałam, a obejrzałam dopowiadając sobie w głowie tekst, którego tutaj zabrakło:-) Zatem nazewnictwo z mojej głowy może być zupełnie inne, niż te, które sami sobie wyobrazicie, ale historia pozostanie taka sama. Zatem wkraczając na karty niewiadomego zobaczyłam jakiegoś robota, który niósł na dłoniach dziewczynkę bez odzienia. Chcąc zapewnić jej ciepło, gdyż wszędzie wokół był śnieg, odstawił ją na skarpę i rozejrzał się w poszukiwaniu czegokolwiek, co by ją ogrzało. Nagle na swojej drodze spotkał potworne wilczury, które rzuciły się do ataku. Kiedy po jednej stronie trwała bitwa na śmierć i życie, mała dziewczynka ujrzała piękny kwiat. Postanowiła, że do niego dotrze. Następnie widzimy ją nieco starszą, przyodzianą niczym jakieś murzyńskie plemię, gdzie podąża dalszą drogą. Następnie zachodzą do pewnej krainy, gdzie wszystko jest kolorowe i ponownie jej opiekun zostaje napadnięty. Widać tutaj zaciętą walkę i ludzi z oddali, którzy wszystkiemu się przypatrywali. Odnośnie tej krainy miałam mieszane zdania, gdyż niby było widać ogromną biedotę, a jednak ludzie, którzy tam mieszkali wzajemnie się wspierali, jakby sami dla siebie byli wszystkim. Powalając potwora, po suchej ziemi i niebycie roślinności, ona nagle zaczyna z niej wyrastać. Nadejdzie też wiele momentów, kiedy dziewczynka coś bardzo będzie chciała, ale tam gdzie przebywa, nie każdy będzie skory do dzielenia się. Co zatem czeka ich na samym końcu? Czyżby oglądając tą książ...