Kot Bułhakowa

Bohaterka zapada się w kryzysie twórczym. Nie mogąc dokończyć swojej kolejnej powieści, odczuwa coraz większe przytłoczenie. Ma dość życia w fikcji, dość pisania i dość czytania historii innych, dość uciekania w słowa. Decyduje się na radykalne kroki, a choć jej twórczość jest jej jedynym źródłem utrzymania, nie potrafi już znaleźć dla niej miejsca w sercu. Co znów tworzy, popada w coraz gorsze stany.

Bohaterka próbuje być dobrą matką. Samotnie wychowuje córkę i często nie znajduje dla niej czasu, ale dba o dziewczynkę. Dziewczynkę, która w sposób nietuzinkowy patrzy na świat, która jest zbyt dojrzała i która zadaje pytania, jakie wywracają do góry nogami codzienność.

Bohaterka staje się „kociakiem Behemota“. Kot z „Mistrza i Małgorzaty“ staje na jej drodze, a uosabia całą wolność, której jej w życiu brakowało. Jest niczym fizyczna forma tłumionego pragnienia, odczuwania uwierania przez konwenanse, chęci zyskania nowego startu. Staje się wszystkim, choć przy tym kobieta powoli traci siebie.

„Kot Bułhakowa“ to powieść, która może zaskakiwać, bawić i angażować, ale równie duża jest szansa na to, że będzie się dłużyć, nudzić i męczyć. Jej fabuła to surrealistyczna karuzela, która skupia się na wnętrzu pogubionej jednostki, ale wnioski całej przygody to temat sporny. Dla tych, co lubią literackie dziwactwa, może stanowić wspaniałą historię, ale choć sama zaliczam się do tej grupy — tym razem nie jestem zadowolona z tego, co przeczytałam. Już pomija...