Koniec samotności

Nie porwała mnie. Marna i zupełnie niepotrzebna kontynuacja wspaniałej "Samotności w sieci". Fabuła przewidywalna aż do bólu. Czytałam dość długo, z przerwami na inne książki, bo zupełnie mnie nie ciągnęło do treści.
Nie jestem pewna czy pisanie kontynuacji po tylu latach mając jeszcze tak przebojowe wejście w rynek z częścią pierwszą w ogóle ma sens...
Pan J.L. Wiśniewski słynie raczej z dobrych, a nawet wspaniałych książek, więc po co mu było takie coś?

Nie mogę napisać o nowej części "S@motności w Sieci" bez napisania o części pierwszej. Nim doszło do mnie zamówienie przedpremierowe książki "Koniec samotności" (wydawnictwo Wielka Litera) sięgnęłam po moje stare wydanie "S@motności..." wydane przez wydawnictwo Czarne i Prószyński i S-ka. Pochłonęłam ją tym razem wolniej - w kilka wieczorów, a nie jedną noc.

Warto było sięgnąć po tę historię po 15 latach (dla mnie 15, bo sama książka ma już 18 lat), żeby przekonać się, że powieść może nadal wzruszać i poruszyć te same struny, co kiedyś... Bo to nie jest zwykła ot taka sobie powieść - tam jest wszystko... Między główną historią jest sporo mniejszych (większych?) historii, które dla mnie są perełką tej książki. (Nadal nie wiem, jak wybaczyć Panu Wiśniewskiemu Natalię...)

W "S@motności" każdy znajdzie coś dla siebie - ciekawostek historycznych, chemicznych i psychologicznych... Sporo jest tam smaczków dotyczących początków Internetu - teraz już sama mająca gmaila i inne apki w smartfonie na co dzień nie pamiętam jaka to kiedyś była komedia odebrać maila. I te wszystkie chaty (one chyba nadal istnieją?), komunikatory typu GG - oj pamiętam to wszystko jak wczoraj... Teraz już nie czeka się na pójście do k@fejki, by sprawdzić pocztę.

"Samotność w sieci" zna chyba każdy z nas. Nawet jeśli nie czytaliście książki, to pewnie nie raz widzieliście chociażby zapowiedz filmu w telewizji, który pojawia się w niej dość regularnie. Ja czytała, oglądałam, uważam, że to nasz taki mały polski klasyk i po tak długim czasie przyszła pora na część drugą! Od razu wiedziałam, że muszę po nią sięgnąć.
Tutaj ponownie spotkamy się z bohaterami, których już dobrze znamy. Jednak to nie oni tworzą tę książkę. Mamy tutaj historię syna Agnieszki, czyli Jakuba oraz jego nowej miłości Nadii. Autor wysoko postawił sobie poprzeczkę po pierwszej części. Ta książka podobała mi się, ale nie znalazłam w niej tego, co najbardziej poruszyło mnie w pierwszej części. Opisuje ona jednak i pokazuje nam coś pięknego. Wspaniałą miłość dwojga młodych ludzi, którzy są w stanie zrobić dla siebie naprawdę wiele. Do tego mamy retrospekcję i wstawki z historii, którą już dobrze znamy i bardzo miło było mi do niej wrócić. Nie jest to jakaś wyjątkowa książka, ale według mnie ma ona coś w sobie i zyska sobie grono fanów. Szczególnie powinny po nią sięgnąć osoby, którym bliska jest pierwsza część. Po tylu latach miło się wraca do wspomnień! A po tej książce zdecydowanie mam ochotę po raz kolejny
obejrzeć film!

To jest książka, która wywołała tak wiele emocji i uczuć, że musiałam dzielić ją sobie systematycznie na kawałki i przetrawiać każde napisane słowo. Janusz Leon Wiśniewski zdecydowanie potrafi pisać, niech robi to dalej a ja do książki z pewnością wrócę ponownie.