Klucz kłamcy

Drugi tom serii nie oferuje niczego nowego pod względem stylu i poziomu intelektualnego postaci. Główny bohater, książę Jalan, pozostał niemiłym indywiduum, którego bohaterskie czyny wynikały głównie z przypadku i konieczności ratowania własnego tyłka. Nie zniknęła też jego skłonność do ciągłego lania w gacie, którą naprawdę trudno uznać za atrakcję. Czasami humor ratował nieco tę postać, ale generalnie był to raczej bohater odpychający i żałosny.

Na plus trzeba policzyć to, że autor nie bawi się w żadne wstępy i akcja rusza ostro do przodu od pierwszego akapitu. Co prawda, początkowo składa się ona nieomal wyłącznie z chlania i bójek, więc nie jest specjalnie atrakcyjna dla czytelnika. Lawrence chyba jest zwolennikiem postmodernizmu, bo łączy uparcie nieprzystające do siebie zbyt dobrze elementy: technologiczną przeszłość cywilizacji Budowniczych (roboty, cyklotrony i manipulacje czasem na poziomie kwantowym) z przaśną rzeczywistością świata Wikingów, Lokiego, czarów, nekromantów, itd. Z mojego punktu widzenia jest to połączenie mało strawne, by nie napisać wprost, że kompletnie pozbawione sensu, gdyż tak naprawdę rozsadza ono fabułę i zmusza autora do slalomu pomiędzy wykluczającymi się możliwościami. Naprawdę wielkiego trzeba wysiłku, żeby uwierzyć w funkcjonowanie wykreowanego świata, którego oryginalność nie jest bynajmniej większa od przeciętnej w książkach fantasy, a sztampowe motywy podróży przez cały kontynent to w jedną stronę to w drugą stronę są zwyczajni...