Katedra Marii Panny w Paryżu

Wreszcie nadrobiłam coś, co powinnam nadrobić już dawno, szczególnie, że uwielbiam bajkę i uważam ją za strasznie niedocenioną.

Myślę, że w szczegółach nie trzeba nikomu tej historii streszczać, ale trzeba przyznać, że kolosalnie się różni w wielu aspektach w porównaniu z wersją Disneya. Nie powiem, którą wersję wolę bardziej, bo jednak i oryginał i bajka mają coś w sobie, co lubię i jedno oraz drugie poruszają trochę inne tematy. Wersja oryginalna jest na pewno smutniejsza, bardziej dramatyczna, a nawet bardziej makabryczna. Ma też więcej poruszonych wątków, a inne wątki rozwija (choćby przeszłość Esmeraldy, Quasia, Klaudiusza).

Przez początek książki trzeba trochę przebrnąć, bo mija jednak sporo czasu nim przejdziemy do znanej nam akcji. Męczyły mnie trochę te opisy Paryża i jakby mnie ktoś spytał, ile z nich zapamiętałam, to odpowiedziałabym szczerze, że nic, ale opisy tego, co ludzie przeżywali, co czuli, to absolutne mistrzostwo. Nawet są tu jakieś humorystyczne wątki i uśmiechnęłam się na niektórych dialogach.

Oryginał jednak rzucił mi nowe światło na postacie.

Kompletnie nie spodziewałam się, że Frollo jest tak mądrym człowiekiem z bogatą historią. I co najważniejsze - w gruncie rzeczy był dobry, ale żądza go skutecznie zniszczyła i uwolniła w nim dotąd wyciszone instynkty. Zdecydowanie wolę go w oryginale. Quasimodo to za to osoba, która przeżywa tu jeszcze większy horror i ma poważne dylematy między tym, po czyjej stronie powinien ...

Victor Hugo należy już do pisarzy z tak zwanego kanonu klasyków,ale w niczym Jego dzieła nie ustępują współczesnym,a nawet przewyższają większość.
Książkę która ma bez mała 200 lat na karku czyta się rewelacyjnie.

Powieść awanturnicza z historią w tle.

Powieść wielowymiarowa. Począwszy od wnikliwej analizy architektury i pisma, czyli jak druk wpłynął na starszego budowlanego brata, aż po refleksje nad pięknem i brzydotą - a raczej czystym pięknem, radością, nieskażoną okrutnymi, niestety, wzorcami i przerażającą szpetotą, która naznacza życie znakiem nieszczęścia i przybiera kształt maski przed światem, który ją odrzucił. Polecam. Oby tylko nie zraziły Was rozbudowane (jak już wspomniano niżej) opisy architektury Paryża oraz nieco przydługie preludium do właściwej części akcji, bo warto.

"Katedra Marii Panny..." czyli pierwowzór wszelkich późniejszych opowieści i bajek o Quasimodo i pięknej Esmeraldzie należy do jednej z moich ulubionych książek. Piękne opisy uczuć, szczególnie postępującego obłędnego uczucia Klaudiusza Frollo do cyganki oraz niezwykle, moim zdaniem, wzruszające zakończenie. Jedynie nierozmiłowanych w architekturze znużyć mogą długie opisy średniowiecznego Paryża, jednak mi i one się podobały. Podsumowując, jedna z niewielu książek, do których chciałabym jeszcze kiedyś powrócić...

Piekna książka, wzruszajaca, do której się powraca...