Katedra heretyczki

A zapowiadało się tak ładnie. Miała być powieść historyczna z miłością w tle, a wyszło tanie romansidło z bardzo na siłę wplecioną historią. Miała być katedra heretyczki, a wyszło...

Jednym z nielicznych plusów tej książki jest dla mnie zwrócenie uwagi na postać Blanki Kastylijskiej, o której, przyznaję ze skruchą, nie słyszałam wcześniej. Może to świadczyć o moim ignoranctwie i brakach w wykształceniu, jednakże śmiem twierdzić, że to nauczyciele historii (do których miałam pecha) nie potrafili zainteresować młodego człowieka niczym. Pani w podstawówce zajmowała się oczkami w rajstopach, a pan w liceum - podrywaniem nastolatek. No i skończyło się tak, że o Blance Kastylijskiej dowiedziałam się dopiero z książki Martiny Kempff. Niestety - więcej plusów nie zauważyłam.

Postacie są tak rozpaczliwie bezbarwne, pozbawione charakteru, że nawet wspomniana Blanka wypada mdło (a ponoć, czego dowiedziałam się z posłowia, była silną królową). Zakochany trubadur zaś to idiota. I być może zakochanym idiotą był, nie wiem. Ale wiem, że pokazany został jako żałosny stworek bez charakteru, który umie jedynie opiewać urodę ukochanej, ściągając przez to na kraj krew, mord i pożogę.

W skrócie - naciągane, tanie romansidło. Z mdłymi postaciami i nijaką akcją. Akcją, która w wielu momentach jest nierealnie naiwna. I nawet historia katarów nie ratuje tej książki. Przeczytałam do końca niejako z obowiązku - to pierwsza powieść niemieckiej autorki, którą miałam w rękac...