Jestem, ocalałem

Tom prozy poetyckiej, który jest ósmą publikacją autora związaną z Wrocławiem. Gabriel Kamiński opisuje w niej dwie powiązane ze sobą biografie – swoją i kolegi ze szkolnej ławki. Ich drogi się rozeszły, lecz to, co przeżyli: dorastanie i dojrzewanie, oraz ich późniejsze życiowe losy związały ich z dzielnicą Wrocławia – Grabiszynkiem, i resztą miasta. Jest to poetycka opowieść będąca rozliczeniem z dzieciństwem, młodością i dorosłością autora oraz jego alter ego – kolegi ze Szkoły Podstawowej nr 82. Autor dojrzewał w rodzinie inteligenckiej, kolega w typowo robotniczej. Te dwa synchroniczne światy to przecinały się, to wykluczały. Zamierzeniem Kamińskiego było pokazanie, na ile związki jego i kolegi z danym miejscem życia, z warunkami dorastania, możliwościami kształtowani własnego spojrzenia na ludzi i świat zdeterminowały ich późniejsze poczynania. Książka będąca rodzajem opus vitae jest zapisem historycznej prawdy i doświadczenia przeżytego na własnej skórze. Po Nie ma między nami różnicy, Ulicy Przodowników Pracy, Wratislavia cum figuris I i II, Panu Swenie albo wrocławskiej Abrakadabrze, Moim roku 1968 i ostatnio Balladzie o domu i innych rzeczach śmiertelnych – jest swoistym podsumowaniem i zamknięciem wielowątkowej opowieści Kamińskiego o Wrocławiu, mieście, w którym jego rodzina ukoiła, jak pisał we Wratislavia cum figuris I, swoją bezdomność.