Inni ludzie

Pierwsza Masłowska, którą przetrawiłam bez uczucia zgagi.

 Dorota Masłowska ma niesamowity słuch językowy. Jak nie lubię rapu, tak czytałam z przyjemnością - forma współgra z treścią, podkreśla ją, uwypukla. Warto. 

Po wysłuchaniu tej książki przypomniał mi się wiersz Eliota „Wydrążeni ludzie”:
„My, wydrążeni ludzie
My chochołowi ludzie
Razem się kołyszemy
Głowy napełnia nam słoma
Nie znaczy nic nasza mowa
Kiedy do siebie szepczemy”
Świetnie nagrany audiobook, wydobywający z tekstu rytm rapu i nawet miejscami rapujący. Natomiast sam tekst dość typowy do autorki niczym mnie nie zaskoczył i nie zachwycił. Jeżeli taki jest świat i otoczenie Pani Masłowskiej, to jej współczuję. Mamy trójkę bohaterów, którzy bez względu na status materialny prowadzą życie puste, gdzie szukanie pieniędzy i krótkotrwałej przyjemności jest ich celem. Ktoś w recenzji napisał: „poznajemy bezlitosną prawdę o sobie”. Ja żadnej prawdy o sobie, ani ludziach którzy żyją w moim otoczeniu nie poznałam. Smutna jest ta pustka duchowa, brak wartości, sensu i celu u bohaterów, ale jeszcze smutniejsze jest przekonywanie nas, że tylko taka banalna rzeczywistość istnieje.

Masłowska Wielka.
Mistrzyni Opowiadania.
Królowa Stylu.
Treść i Forma. Forma i Treść.
Równorzędnie Genialne.

Masłowska humanistka. I Masłowska analityk. I psycholog. I socjolog. Etnolog. Antropolog. Kulturoznawca.
Obserwuje. Analizuje. Diagnozuje.
I nie weryfikuje przekonań, nie prognozuje skutków, nie formułuje i nie niesie terapii,
nie rozlicza... Opowiada. Masłowska prześmiewca – Masłowska satyryk. I nie przebiera ani w tematach, ani w problemach. Wchodzi do mieszkań, apartamentów, klatek schodowych, zsypów, restauracji barów, marketów, łóżek, wreszcie staje na ulicy. I opowiada. O tym. Kpiarsko i szyderczo.

Bohater powieści, Kamil – młody chłopak z nizin społecznych, bez wykształcenia i bez pieniędzy, ukazany jest na tle innych – równie wyrazistych i uproszczonych – postaci w ich pospolitej codzienności. Wśród bezradności zwykłych ludzi, leczących swoje kompleksy wszechobecnymi lekami, używkami, narkotykami; w nieszczęśliwych rodzinnych i małżeńskich układach, w prostych nadziejach stołecznych "słoików", w beznadziei trwania emeryta, i – najwyraźniej – w brudzie patologii najbiedniejszych środowisk.

Tak rysowana jest Warszawa – miasto złych motywacji, powierzchownych reakcji, frustracji, ksenofobii, marazmu, tanich etycznie egzystencji.
Oto wizerunek Polaków. Oto mechanizmy rządzące.
Ale jak pokazane! Mistrzyni niesamowitego stylu w drugiej (dla mnie) odsłonie. Po "Kochanie, zabiłam nasze koty", widzę, że...

To już moje kolejne podejście do Masłowskiej i po raz kolejny jestem na nie.