Ile z gór tych złota

Bardzo rzadko się poddaje czytając książki, wręcz nigdy, bo uważam, że z każdej z nich można wynieść jakąś lekcję. I o ile takie porzucanie książek na dłuższą metę jest męczące, to dzięki niemu pokochałam wiele innych, które przysporzyły trudności na początku. Dlaczego o tym piszę? Bo w kontekście książki C Pam Zhang ma to znaczenie. Bo to książka, którą chciałam porzucić, bo od początku było mi z nią trudno, bo język był ciężki, obcy i utrudniał czytanie. Więc zwyczajnie się obawiałam, że przyjemności z jej czytania raczej nie będzie. Z tym strachem i chęcią porzucenia jej, przewracałam kartkę za kartką, nie zwróciwszy nawet uwagi, kiedy historia pochłonęła mnie kompletnie. Po moim początkowym sceptycyzmie i szukaniu dziury w całym, szaleńczo zgubiłam się w historii, desperacko próbując poznać losy Lucy i Sama oraz prawdę o Ma i Ba. Chyba do końca nie potrafię opisać swoich odczuć, ale z pewnością ta historia jest jedyna w swoim rodzaju, porusza tak wiele tematów, od tożsamości i przynależność, do straty i samotności. To coś więcej niż delikatny dotyk fantastyki, świata mitycznego i paranormalnego. To wyobrażony na nowo amerykański Zachód, na nowo napisana historia, ale taka, która w której możemy uniknąć skazy seksizmu, rasizmu, chciwości osadników i wyzysku. To setki odpowiedzi na pytanie, co sprawia, że dom jest domem, to klimatyczna narracja, która obala wszelkie wyobrażenia o przygodzie na dzikim zachodzie. Ale przede wszystkim to wspaniała powieść i rodzinna histo...

Książka Zhang to opowieść o pustce i braku, tak opisuje ją tłumaczka „Ile z gór tych złota", Aga Zano. Może to i prawda? Może jest to historia o wielkich nieobecnościach? Już od pierwszych stron wprowadza dziwny nastrój, na pewno niepokojący, trochę tajemniczy, nieco mistyczny. Ale jest też krwiście i brutalnie. Upalnie i cuchnąco.

Nie ma ojca pijaka, ale pozostaje jego ba. Krąży nad wypalonymi przez słońce wzgórzami Dzikiego Zachodu. Jest w oczach jego córki, Sam, która chce zostać mężczyzną. Czasami odczuwa go w sobie jej siostra, Lucy, która się go boi. Ba trzeba pogrzebać, tak mówiła mama. Ale matka dawno odeszła i teraz siostry zostały same.

Świat jest pusty, wysuszony i brutalny. Rządzą nim właściciele kopalń i złoto. Nie ma kowbojów i dzielnych szeryfów. Pomiędzy dziewczynkami nie ma siostrzanej miłości. Jest za to wysuszone błoto, larwy i tygrys.

Pif paf!

To niekonwencjonalna książka, dziwna. Ale wciąga.

Czym jest tak naprawdę Dom, czy istnieje to jedno miejsce, w którym człowiek jest prawdziwie u siebie, jest w Domu właśnie? Czy jest to miejsce urodzenia czy ten kawałek ziemi, do którego przywiódł nas nieznany los, czy może coś zupełnie innego - punkt na mapie naszych przodków czy przecięcie się geograficzne pochodzenia naszych krewnych?

Poznajemy Lucy i Sam, kiedy osierocone przez ojca porzucają dotychczasowe miejsce zamieszkania i rozpoczynają wędrówkę będąca jednocześnie próbą zdefiniowania swojej tożsamości oraz przynależności. Z wielu względów nie będzie to takie proste.

Wychudzone i głodne dziewczynki opuszczają górnicze miasto, szukają miejsca by pochować Ba, wędrują przez dzikie wzgórza Kalifornii, a my podczas tej drogi poznajemy nieco bliżej ich pragnienia, sekrety, rodzinną rutynę, która daleka była od ciepła i beztroski. W tle przemiany społeczno-gospodarcze dokonujące się w czasach amerykańskiej gorączki złota.

"Ile z gór tych złota" C Pam Zhang nie jest lekką historią przygodową, nie jest też westernem, to raczej powieść drogi, w której bohaterki próbują oswoić, zrozumieć i odnaleźć swoje miejsce w świecie. Spotkanie to jest bardzo bliskie, wręcz intymne - całość napisana pięknym, poetyckim niemal językiem, pełnym tęsknoty i przejmującej samotności. Chociaż autorka wznosi się momentami w przestrzeń metafizyczną, losy Lucy i Sam są zdecydowanie realne, chwilami brutalnie rzeczywiste.

...

Po trzydniowej burzy życie Sam i Lucy wywraca się do góry nogami. Tracą mamę i rzeczy niezbędne do przetrwania. Został ojciec. Żywy, ale głębiej wybrakowany. Bez uśmiechu i nadziei stopniowo oddala się od córek, aż w końcu zostają same. Osierocone w miejscu, w którym nikt nie uznaje ich istnienia. W smrodzie, bólu i głodzie tak dużym, że zazdrość ściska dziecięce serce Lucy, kiedy bezdomne psy łapczywie zjadają jej wymiociny. Muszą zająć się pogrzebem ojca. Jednak znalezienie dwóch srebrnych monet potrzebnych do ceremonii wydaje się niemożliwe. Chude i zapocone opuszczają górnicze miasto. Wędrują przez dzikie wzgórza Kaliforni, gdzie na jaw wychodzą rodzinne sekrety.

Niełatwo czytać historie o dzieciach, które nie wiedzą czym jest dom. Nie potrafią uchwycić idei tego miejsca w swoim niespokojnym życiu, gdzie nieustająca pogoń za bogactwem jest tak samo oczywista jak rasizm. Pozostawione same sobie stąpają po obcej ziemi z wyglądem dającym dożywotnią gwarancję na brak empatii u innych.

Niełatwo czytać o twardej miłości w rodzinie, która ewoluowała, aby dostosować się do świata, w którym żyją jej członkowie. Domowe ciepło i wszystko co miękkie przykrył pancerz, tak szczelny, że nie ma szans, aby cokolwiek w środku rozedrzeć.

Niełatwo przebrnąć przez smutne obrazy pełne okrucieństwa i niesprawiedliwości w czasach amerykańskiej gorączki złota, ale w książce autorstwa C Pam Zhang jest miejsce równie...

To było coś niezwykłego. Przygoda czytelnicza której już od dawna nie miałam.

Czytając opis tej książki nie byłam do końca przekonana, czy to aby na pewno będą moje klimaty. Jednak postanowiłam wyjść ze „ strefy komfortu” i spróbować swoich sił w takiej literaturze.

Poznajemy historie dwóch sióstr, które muszą sobie radzić w „ podróży życia” po stracie rodziców. Sama śmierć ojca i co dzieje się później, sprawiła, że czytając tę książkę, już na samym początku wcieliłam się w kompletnie inny klimat opowieści.

Siostry są kompletnie różne i mają własne aspiracje, jedna jest szalona, druga stonowana. Po dość długiej podróży ich losy się rozdzielają, jednak autor znowu splata ich historie tworząc szokujące koło zdarzeń.

Naprawdę polecam, aby czasami dać szanse dla jakiejś książki, po którą nigdy nie sądziliście , że sięgniecie.

Bardzo mnie wciągnęła ta książka. Kilka razy się nawet popłakałam. Polecam.