I boję się snów

Wstrząsające, a jednocześnie interesujące i trzymające w napięciu wspomnienia autorki z lubelskiego więzienia na Zamku, kilku lat obozu koncentracyjnego Ravensbrück i pierwszych tygodni wolności. Wspomnienia te, jak każda literatura obnażająca odczłowieczenie i okrucieństwo wszelkiej maści „panów świata”, wywołała refleksje dotyczące kondycji człowieka, faktu niezwykłej łatwości przekonania do zbrodniczych ideologii tzw. zwykłych ludzi i nieuzasadnionego, często, poczucia bezpieczeństwa do momentu, w którym okazuje się, że tej śniegowej kuli nie można już zatrzymać.

Im więcej takich lektur mam za sobą, tym częściej nurtuje mnie pytanie, co działo się z tymi, którym udało się przetrwać ten koszmar, przeżyć? Jak wielu z nich potrafiło później żyć? Tak po prostu. Co o tym decydowało? Umiejętność zapominania? Wybaczania? Zachowana wiara w człowieka? W Boga? Autorka kilkakrotnie wspominała o kobietach, które mimo że fizycznie żyły, to jako ludzie już umarły. Wydaje się, że dla autorki niezwykle ważne było poczucie, że nawet w najtrudniejszych sytuacjach, należy być człowiekiem. Mam jednak wrażenie, że człowieczeństwo rozumiane przez autorkę różni się od człowieczeństwa rozumianego przez mnie. I stąd pewnie dyskomfort odczuwany niejednokrotnie przeze mnie podczas lektury. Niemniej uważam, że jest to ważne świadectwo, interesująco, także pod względem literackim, przedstawione i warte czytania przez nowe pokolenia.

''Miałam wtedy nieco dłuższe włosy, splotłam je w warkocze nad czołem. Zrobiłam durną minę, założyłam krzywo chustkę pod brodę jak Ukrainki i podeszłam do Władki''

Przeczytałam książkę Wandy Półtawskiej ''I boję się snów'' i poczułam się dziwnie. Miałam bardzo mieszane uczucia co do tej pozycji. Poczytałam trochę o autorce i zdziwiłam się jeszcze bardziej. A już zupełnie ogarnęło mnie kolosalne wprost zdziwienie kiedy ujrzałam całe mnóstwo pozytywnych opinii o tym ''dziele''.

Wytrzeszczyłam oczy pełna konsternacji i nawet zaczęłam się zastanawiać czy może ze mną coś jest nie w porządku, że może ja coś sobie nadinterpretuję, skoro inni niczego takiego nie widzą. A może ja czytałam zupełnie inną książkę niż tylu innych opiniujących. Bo trzeba wam wiedzieć że zadałam sobie trud, poświęciłam czas i przeczytałam jakieś 70 opinii i tak!! w końcu znalazłam dwie nad wyraz spostrzegawcze czytelniczki które zauważyły to samo co ja. I chwała im za to!

Czytelniczka Agusława bardzo dosadnie opisuje rozdźwięk i hipokryzję autorki. Rozdźwięk między wyznawanymi (przynajmniej w deklaracjach) przez autorkę zasadami i jej wiarą, a wylewającą się z kart tej książki pogardą, nienawiścią, poczuciem wyższości . Tak moi drodzy, ja w zupełności zgadzam się z tą opinią. Dokładnie to samo zauważyłam. Żeby nie było, wojna jest zła i straszna, każda wojna i straszne były obozy koncentracyjne. Nie neguję tego, nie neguję też tego że autorka cierpiała katusze z powodu bycia ...