Historia zaginionej dziewczynki

Nareszcie koniec!
Czytanie prozy Ferrante przypomina słuchanie zacinającej się płyty.
Bezustanne powtarzanie może doprowadzić człowieka do szału i mnie niemal doprowadziło.
Czytanie o tym ,że Elena powiedziała po włosku a mamuśka,przyjaciółka albo sąsiad odpowiedział w dialekcie,było stałym motywem czterech tomów.
Chora rywalizacja Eleny z samą sobą,z Lilą i całą resztą świata była nużąca i wielokrotnie chciałam rzucać książką do kosza.
Nudna baba,z nudnym życiem i całą masą kompleksów.
Cokolwiek Elena zrobiła albo powiedziała inni natychmiast musieli to skomentować a autorka opisać.Kilometry przemyśleń Eleny na temat swojej osoby,tego co ktoś powiedział,co ktoś zrobił itd to dowód na to,że autorka potrafi zamęczyć czytelnika torturując go potokiem niepotrzebnych słów.
W tym oceanie nudy co jakiś czas wyskakuje z portek członek więc akcja nabiera tempa.
Wiadomo nie od dziś,że jak się nie umie pisać ciekawych książek to wystarczy opisać penetrację i treść od razu nabiera głębi.
Nigdy więcej Ferrante!!!

Ostatnia część za mną. Tak samo ciekawa, tak samo wciągająca. Elena i Lila, teraz już dojrzałe kobiety, dalej zmagające się z życiem i codziennymi problemami. Wszystko to na tle burzliwej historii Neapolu. Dziwna to przyjaźń ale jednak przyjaźń. Czasami się nienawidzą, długo ze sobą nie rozmawiają, a jednak więź między nimi jest tak silna, że przetrwa niemal wszystkie burze.
To była wielka przyjemność śledzić losy tych dwóch kobiet, chociaż nie zawsze było miło i słodko. Zdaję sobie również sprawę, że nie każdemu tego typu literatura przypadnie do gustu. Mnie urzekła.