Opinia na temat książki Grzęzawisko

"Sły­szał, że czło­wiek uczy się na błę­dach. To nie­praw­da. Czas wy­gła­dza ich kra­wę­dzie, spra­wia, że nie wrzy­na­ją się w skórę i nie ranią jak daw­niej. Ale wciąż uwie­ra­ją bo­le­śnie."

Śledztwo, mające swoje korzenie w latach 90', przywołuje obrazy tragedii, która wciąż kładzie się cieniem na lokalnej społeczności. Przytłacza, wciągając w grzęzawisko kłamstw, bezradności i stłamszonych marzeń. Prowadząca dochodzenie podkomisarz Aleksandra Lazar zderza się nie tylko z murem milczenia, ale i własną przeszłością, która nigdy nie została tak do końca pogrzebana.

Grzęzawisko wciągało mnie powoli, wprowadzając w dwie przeplatające się ze sobą przestrzenie czasowe. Z każdym przeczytanym rozdziałem coraz głębiej zapadałam się w tej grząskiej nasyconej emocjami opowieści. Brnęłam chcąc poznać prawdę na temat wydarzeń z nocy, która naznaczyła uczestników pamiętnego biwaku. Zręcznie prowadzona fabuła stopniowo nabierała tempa, stając się bardziej nieprzewidywalna i złożona. W końcu „świat to fe­sti­wal nie­speł­nio­nych am­bi­cji i sza­lo­na lo­te­ria, w któ­rej naj­czę­ściej wy­pa­da­ją tan­det­ne fanty” niejednokrotnie nasiąknięte cierpieniem i samotnością. Autor nie boi się poruszać trudnych tematów, serwując przy okazji całe spektrum skomplikowanych relacji międzyludzkich. Świetnie odzwierciedla również realia lat 90 tych podczas częstych retrospekcji. Warstwa kryminalna opiera się na mozolnym śledztwie, wzbogaconym wewnętrznymi rozterkami podkomisarz Lazar.

To moje pierwsze spotkanie z twórczością autora i muszę przyznać, że bardzo udane.