Granica

Czytałam w czasach ogólniakowych, jako lekturę szkolną. A właściwie tylko „podczytywałam”, bo zbyt pachniało mi „Trędowatą” lub „Rebeką” z piosenki Demarczyk. Taka trochę przygoda z opowieści jarmarcznych. Stare romansidło. Zaliczyłam. Wyrobiłam sobie zdanie o twórczości Nałkowskiej: że prócz „Medalionów” to nie warto… Ot, mądrość nastolatki.

Gdy teraz „Granica” wpadła mi w ręce, z poprzedniej lektury pamiętałam tylko, że był trójkąt: on niewiniątko i one dwie – jedna bogata, druga biedna. I jeszcze, że była ciąża i kwas solny. I atmosferę znudzenia, która mi wtedy towarzyszyła. Zaczęłam czytać i nie mogłam wyjść ze zdziwienia, że to ta sama książka. Teraz nie mogłam się od niej oderwać. Fantastycznie ukazane tło społeczno – obyczajowe międzywojennej Polski, pozycja kobiety, prawa mężczyzny, warunki, w jakich dokonywano aborcji, warunki mieszkaniowe biedoty miejskiej, codzienne problemy biednych i bogatych, itd. Wydarzenia z jego, jej (bogatej) i jej (biednej) perspektywy. I problemy moralne. I pytania. O granice.

Zaskoczyło mnie, jak bardzo - mimo upływu dziesiątek lat, mimo zmian warunków socjalnych i systemowych – aktualna jest ta książka, jak wiele problemów pozostało nierozwiązanych, jak wiele sądów i opinii przetrwało do dziś. Kolejny raz zaskoczyło mnie, że opinia nastolatki nijak się ma do opinii z lat późniejszych:). I wreszcie, zaskoczyło mnie, że „Granica” to naprawdę dobra książka.

"Chodzi o to, że musi coś przecież istnieć. Jakaś g...

Książka przeczytana ponownie po latach. Teraz oceniam ją zdecydowanie wyżej, niż w latach szkolnych. Nałkowska pokazuje, że młodzi ludzie chcą być inni niż swoi rodzice, jednak często powielają ich błędy. Za Zenonem Ziembiewiczem „ciągnie się” fatalny romans. Bohater, który sam jest winien zaistniałej sytuacji, próbuje mniej lub bardziej udolnie „pomóc” Justynie. W książce jest wiele jego przemyśleń odnośnie zaistniałej sytuacji, prób wytłumaczenia, wyrzutów sumienia.

Czytelnik przez cały czas czuje, że zdarzy się coś złego, przeczuwa to też Zenon, przeczuwa Justyna. Smutna to historia, ukazująca problemy psychiczne bohaterki, a także to, jak pozbawione nadziei było życie służby, biedoty.

Jedna z lepszych lektur, nawet całkiem interesująca. Wątek starości absolutnie mnie uwiódł.

Książka opisuje historię, jakich wiele w tamtym okresie. Główny bohater Zenon Ziembiewicz jest mężem Elżbiety Bieckiej. Oboje są z dobrego domu, obracają się w wytwornych towarzystwach. Polowania, spotkania na salonach i herbatki to normalne rozrywki dla małżonków. Na pozór ich życie jest szczęśliwe i normalne. Zenon wplątuje się jednak w romans z chłopką, córką kucharki – Justyną Bogutówną i musi ponieść jego konsekwencje. Młoda dziewczyna zachodzi w ciążę, a Ziembiewicz daje kochance pieniądze na zabieg. Dokonana w przeszłości aborcja nie daje Justynie normalnie funkcjonować i pomimo pomocy byłego kochanka i jego żony popada w depresję. Dziewczyna mszcząc się na Zenonie oblewa jego twarz kwasem solnym. Mężczyzna ślepnie i popełnia samobójstwo.

Historia Zenona, Justyny i Elżbiety posłużyła autorce do ukazania granic ludzkiej moralności, obyczajowości i wytrzymałości psychicznej. Zofia Nałkowska w swojej powieści o tragicznym finale ukazuje także granice społeczne i filozoficzne.

Godna uwagi powieść psychologiczna, która opisuje historię małżeństwa i kochanki. Książka przeczytana jako lektura szkolna ma dość powolną fabułę i zakończenie znane czytelnikowi od samego początku. Mnogość wątków, postaci i koligacji między nimi sprawia, że książkę czyta się dość trudno i należy się skupić, by zapamiętać zawarte w niej informacje. Podsumowując, książka warta przeczytania ukazująca psychologiczne portrety postaci.