Gra o prezydenta

Książka "Gra o prezydenta" jest swoistą grą z czytelnikiem albo grą o czytelnika. Niestety, grą przegraną ze względu na miałki, bardzo ubogi i kanciasty styl, jakim została napisana. Odnosi się wrażenie, że nawet AI napisałaby to lepiej. Książka jest słaba również z powodu sztucznych, szeleszczących papierem postaci, których los i działania bardzo szybko przestają czytelnika wciągać i obchodzić, a zaczynają irytować. Fabuła dostarcza emocji jak na grzybobraniu - choć w sumie nie wiem, czy przy grzybobraniu nie byłyby one większe. Estetycznie książka też nie zachwyca - okładka jedna z wielu, sztampowa, nie przyciąga niczym.
Z o wiele większym zainteresowaniem niż samą książkę czyta się jej recenzje, ale nie te z wysoką oceną punktową, bo one dotyczą chyba jakiegoś innego dzieła o tym samym tytule, które - kto wie - być może obroniłoby się samo, bez konieczności wytaczania dział w postaci fejkowych kont wystawiających same dziesiąteczki. Pan autor z jednej strony nie potrafii zaakceptować niepochlebnej, ale jakże merytorycznej recenzji, a z drugiej uważa, że śmierdząca afera, jaką sam wywołał, robi książce dobrze. Chciałoby się zapytać: gdzie sens, gdzie logika? Chciałoby się też zapytać, gdzie uczciwość, ale przecież temat jest polityczny, więc...

Powiem tak: za każdym razem, kiedy w grę wchodzi self-pub wiem, że na 99,9% książka jest gniotem. Bardzo, ale to bardzo rzadko zdarza się ktoś, kto wygra los na loterii, jak młody Paolini, i nagle dostrzeże go jakieś normalne, poważne wydawnictwo, przejmie go pod swoje skrzydła, a potem przyjdzie wytwórnia filmowa, zrobi film i nawet nie będzie skąpiła na efekty specjalne.
Ale do brzegu, bo dygresja robi się zbyt długa.

,,Gra o prezydenta'', jak się zapewne domyślacie, mieści się w tym szerokim marginesie książek, których nie chcielibyście jednak czytać. To, że jest reklamowana jako warszawskie House of Cards już powinno nam dać do myślenia (i zwrócić uwagę na ego tak wielkie, że rozciągające się do pasa Kuipera i dalej),ale... Ale bywają odważni (lub naiwni, jak kto woli),którzy po książki tego rodzaju sięgają i mają nadzieję na to, że będzie lepiej.

Czy było? Nie było. Polityczne przepychanki na poziomie gimnazjum, styl, który mógłby być zdecydowanie lepszy i całe mnóstwo postaci z których prawdopodobnie żadnej nie zapamiętacie, bo żadna nie będzie Was obchodzić.

I do tego jeszcze autorska (hehe) nagonka na pierwszego z recenzentów, który ośmielił był się mieć zdanie mniej, niż entuzjastyczne na temat ,,Gry o prezydenta''. W tym miejscu pozwolę sobie zacytować mojego świętej pamięci Redaktora, który - gdy podobna sytuacja miała miejsce w stosunku do mojej recenzji i mojej osoby - odpalił papierosa od papierosa, zaciągnął się nim i oznajmi...

Autor naprawdę zna się na marketingu: obrażanie recenzentów, czytelników swojego dzieła jest z pewnością udaną dźwignią reklamową.

W przypadku książki, która nie broni się sama, pozostaje jedynie tworzyć fikcyjne konta, najlepiej dające same dziesiąteczki, a potem atakować tych, którym książka się nie podoba.

Książka NIE broni się sama. Ale trzeba przyjąć to na klatę i uczyć się na błędach. Doskonalić warsztat. Iść do przodu. Pisanie "na pokaz" a nie dla czytelników ma taki sens, jak karmienie kaczek papierem. Życzę autorowi by wyciągnął wnioski.

Oryginalnie opinia zamieszczona na LC w formie ostatniego zdania - po usilnych i zmasowanych interwencjach autora, została uzupełniona o to, co powyżej ostatniego zdania. Niestety, założone przez siebie wątki na Forum, zatytułowane nick'iem jednego z recenzentów, którego recenzja była bardzo rzetelna, acz niepochlebna dla książki, autor usunął, czego bardzo żałuję. Usunął, gdyż spotkał się ze zdecydowaną reakcją braci czytelniczej, a bardzo wysokie oceny z fikcyjnych kont zostały usunięte przez Admina.

W związku ze zwróceniem mi uwagi, że wyrażam się zbyt skrótowo i lapidarnie, uzupełniam swoją opinię o uwagi odnoszące się do treści, konstrukcji fabuły i postaci oraz stylu opiniowanej książki. Nawet biorąc pod uwagę, że to debiut, nie mogę jej ocenić punktowo inaczej, niż oceniłam. Mam szczerą nadzieję, że taka ocena pomoże autorowi w pracy nad kształtowaniem umiejętności, jeśli uzna za stosowne. Śpiewać każdy może, trochę lepiej lub trochę gorzej, ale nie każdy chętny musi/może być pisarzem. Każdy natomiast może pracować nad kompetencjami społecznymi.
Jak ktoś chuligani, to rozmowa umoralniająca bywa najczęściej nieskuteczna, klaps zbyt delikatny i kontaktowy. Ale proca się nada.