Opinia na temat książki Góra kłopotów

Polska rodzina to organizacyjnie dość skomplikowany organizm, pełen wewnętrznych wpływów i zależności, w którym każdy pełni określoną funkcję. Wśród członków rodziny jest jedna osoba, która ma dość szczególną rolę. Mówi się, że szwagier to nie rodzina, jednak kiedy padnie elektryka, strzeli rura, samochód odmówi posłuszeństwa, nie dzwoni się do żony, matki, czy wujka. Wzywa się szwagra. Szwagier to komandos rodzinny, czerwony beret wśród moherowych nakryć głowy i Łada Niva między miastowymi pierdzikółkami. No chyba, że….. szwagier to ostatnia łajza bez polotu, śladu inteligencji czy empatii, wrzód na zdrowym organizmie rodziny. A takiego szwagra ma Michał „Misiek” Wilkoński, który właśnie, wraz z żoną Bożeną i nieletnim synem Jackiem, zmierza w kierunku ośnieżonego Świeradowa, by w rodzinnej willi spędzić święta Bożego Narodzenia, grzejąc się w familijnym ciepełku i czekać na katastrofę, która nieuchronnie nadejdzie, skoro w tym samym miejscu będzie też jego szwagier.

Aż mi głupio, bo jako fanka kryminałów, powinnam znać Marka Stelara z tej nieco bardziej krwawej strony, ale chyba nam było do tej pory nie po drodze, bo moją pierwszą książką tego autora jest komedia świąteczna. I nie wyszło to źle. Wprawdzie nie uśmiałam się setnie, ale za to odpoczęłam i zrzuciłam z siebie trochę przedświątecznego napięcia. Może nie jest to pozycja wybitna (a już na pewno nie wychowawcza, biorąc pod uwagę, co rozprowadza między członkami rodziny Jacek) ale na złapanie resztek luzu może być.