Głębia. Skokowiec

Dobra historia utopiona w technobełkocie (w każdym razie na początku).

Bardzo chciałbym wystawić tej książce dwie oceny. Byłyby to odpowiednio: za część pierwszą, tak do 220 strony, czwórka, natomiast od 220 już do końca uczciwa ósemka i zdaję sobie sprawę, że wypośrodkowanie oceny na sześć może być trochę krzywdzące, ale nic na to nie poradzę. Już piszę dlaczego.

Nie jestem wielkim fanem SF, spaceoper to już w ogóle, i być może dlatego książka miała dla mnie wysoki próg wejścia. Nie mogłem do końca zatopić się w świecie wypalonej galaktyki, bo cały czas coś mnie uwierało, przeszkadzało - te wszystkie technologie wymyślone przez autora, którymi czytelnik dostaje w twarz już od początku powieści; bohaterowie dosyć sztampowi, każdy skrywa jakąś tajemnicę i tak dalej, do tego mnogość wątków. Wkurzały mnie też dialogi, nie wszystkie, tylko te, którymi autor próbował wprowadzić czytelnika w jakieś nowe zjawisko - postacie wzajemnie tłumaczyły sobie, jakby czytały z kartki, coś co jest dla nich oczywiste - takie didaskalia żeby czytelnik się nie pogubił... w każdym razie poważnie myślałem nad porzuceniem lektury...

... i całe szczęście w tym momencie doszło do magicznego zawiązania akcji.

Powieść zaczyna pędzić jak kula śniegowa, robi się coraz lepsza, coraz bardziej mięsista, aż zaczyna brakować tchu - czytelnik wsiąka w intrygę, wsiąka w akcję - pan Podlewski pokazuje swoją drugą twarz - niezwykle sprawnego i inteligentnego autora - zabiera czy...

Całkiem przyzwoita space opera, a właściwie wstęp do większej całości, złożony głównie z przygód załogi podobno pechowego statku kosmicznego "Wstążka"/"Czarna Wstęga" na obrzeżach galaktyki wyniszczonej dawnymi wojnami. Książka ta jest dokładnym odpowiednikiem etapu zbierania drużyny bohaterów w fantasy, tylko tutaj proces ten nazywa się rekrutacją załogi statku kosmicznego. Załoga ta kompletowana jest przez kapitana o z lekka polskim nazwisku, co jest oklepanym chwytem w książkach SF polskich autorów i w zasadzie nie budzi już we mnie żadnej sympatii. Równie ogranym chwytem jest pozbieranie ekipy bohaterów złożonej z dziwaków, oryginałów i wyrzutków, posiadających jak leci przeróżne ukryte i nietypowe zalety oraz niejasną i odpowiednio tajemniczą przeszłość, czekającą na jakąkolwiek okazję by się ujawnić w najmniej odpowiednim momencie i złapać bohatera za gardło. Muszę przyznać, że początkowo miałem spore problemy by poczuć jakąkolwiek sympatię do ekipy złożonej z (cytując za tekstem z książki) traumatycznego kapitana, astrolokatorki wariatki, pilotki z problemem emocjonalnym wielkim jak góra lodowa, mechanika zboczeńca i doktora narkomana (oraz - to już moja opinia - komputerowca cwaniaka i oszusta), ale z czasem udało mi się tego dokonać (może poza mechanikiem-gwałcicielem, który pozostał postacią zupełnie obrzydliwą i jeśli ma jakieś zalety to zbyt głęboko ukryte by się ich domyślić).
Autor z rozmachem uczynił tłem powieści spore obszary galaktyki opanowanej przez lu...

Długo rozmijałam się z tą książką na sklepowych półkach - i bardzo niedobrze, że się tak stało. Jest to bardzo dobra powieść, może ze średnimi bohaterami, ale za to ze świetnym światem przedstawionym, gdzie jest trochę porozumiewawczych mrugnięć okiem do czytelnika. Na początku czyta się to dość ciężko, jest sporo języka technicznego, dziwnych punktów narracji no i ciężko połapać się w "topografii". Jednak dzięki temu przydługiemu wstępowi oraz powtarzaniu akcji z perspektywy różnych bohaterów, akcja nabiera sensu oraz tempa. Polecam, warto przedrzeć się przez wstęp. I warto pamiętać, że space opera to space opera, nie można tego porównywać do Lema ;)

Rewelacyjna space opera. Skokowce, krążowniki, niszczyciele, sztylety, muchy, różne typy broni. I bohaterowie - i to jacy!!! Aż chce się czytać dalej. Co niniejszym czynię, kibicując staremu ale bohaterskiemu "Płomieniowi".
Bardzo polecam.

Rozczarowanie, przerwałem. Może za jakiś czas spróbuję znowu, na razie - taki kosmiczny Chandler dla niezamożnych.