Filary Ziemi (cz.I)

Jak oceniać tytuły, które pięknie płyną, ale na brzegu zastanawiamy się, czy było warto? Czuć, że za biurkiem siedzi pisarz, a nie grafoman, bo pisze plastycznymi zakrętami. Płynna narracja, ale nutka telenoweli wkrada się tu i ówdzie. Niby na bogato, stylowo i z rozmachem, a jednak mam problem. Nie wciąga w wir wydarzeń, snuje się po obrzeżach miąższu, króluje się i wije z wyrażeń, ale cytując znakomitego Gombrowicza, jak zachwyca, skoro nie zachwyca? Wszystko widziane przez pryzmat budowanej katedry. Polityka, intrygi, jak z niechcianej ,,Gry o tron". Wadzi serialowa konstrukcja i popisy poetyckie z kiczowatym wyznaniem po pierwszej randce. Płynie po płyciźnie, miast wzruszyć góry skaliste. Po odliczeniu lektury zastanawiam się, gdzie popełniłem błąd. Nie jest to pretensjonalne, jak kino Nolana. Nie jest napisane archaicznie, jak Diuna, ale to takie leniwe pisarstwo, kunsztowne i bez rysy, że aż boli z dosłowności.

Rewelacyjna powieść historyczno-obyczajowa. Barwny fresk średniowiecznych czasów, wiara w Boga, dwulicowa pobożność, walka o władzę wśród możnych i szlachetnie urodzonych, beznadziejne życie zwykłych ludzi. Pokazana brutalność świata, wszędobylska zdrada i walka o własne cele. Każdy człek, który ma trochę serca, raczej ma małe szanse, by wygrać. Zawsze zostaje ograny.

Tom Budowniczy i jego rodzina walczą o przeżycie. Los Agnes jakże typowy w tych „uduchowionych i pobożnych czasach”. Ellen i jej tajemnicza przeszłość wpływająca na niektórych bohaterów w niepokojący sposób. Fascynująca postać Jacka, syna Ellen, ciekawa byłam na kogo wyrośnie. Tragiczne rozstanie kochających się Ellen i Toma.

Wstyd się przyznać, u mnie pierwszy był serial. Ale porwała mnie ta opowieść i tak już zostało. Piękna powieść!