Fikcyjny ja

Główny bohater to Leopold Kant przyjeżdża do Polski, tylko po to, żeby stworzyć nowego siebie, uciec przed przeszłością. Nowe nazwisko, nowe mieszkanie w nowym mieście, gdzie nikt go nie zna. Pewnego dnia odwiedza go sąsiadka, nie byłoby w tym nic dziwnego, gdyby nie to, że podczas wizyty, biedulinka starowinka dokonała żywota w jego mieszkaniu. Masz babo placek, co za pech, po babci zostały trzy pieski, którymi trzeba się zaopiekować, a on nigdy nie miał nawet chomika.

Leoś to facet, który ma zawsze pod górkę, kłopoty przyciąga jak magnes, podczas spaceru z Fusią, Tolą i Urwisem, znajduje zwłoki młodej kobiety, z tajemniczą blizną na szyi. To jest początek jego tarapatów.
Leopold próbuje ukryć się, być niewidoczny i wydawałoby się, że blokowisko nadaje się do tego idealnie. Jednak nic bardziej mylnego, bo gdy po sąsiedzku mieszkają wścibskie starsze Panie, nie da się wtopić w tłum.

Zaskakująco wciągający kryminał, który podbije serce miłośników detektywistycznych opowieści. Fikcyjna historia, która jest dokładnym odzwierciedleniem obrazu realnego współczesnego świata, podana w łagodny, zabawny sposób. Opowieść o zmaganiach z trudnościami, jakie czasem zgotuje nam los. Zwroty akcji i wiele tajemnic towarzyszą nam do samego końca.

„Fikcyjny ja” jedna z tych książek, przy których bawimy się świetnie, a wiadomo nie od dziś, że przy dobrej zabawie czas płynie szybciej. Tak i tu podczas czytania tej kryminalnej historii, choć dość opasłej (496 s...

Co przesądza o naszym losie – decyzje, wybory, doświadczenia, ludzie napotkani po drodze? Czy po prostu zwykły niefart lub przypadek?

Leopold Kant postanawia zacząć wszystko od nowa, z nowymi danymi, w nowym miejscu. Nie wiemy przed czym ucieka i skąd taka decyzja, do prawdy dochodzimy powoli… W każdym razie ma jeden cel – nie rzucać się w oczy, nie zwracać na siebie uwagi, zmienić tożsamość i z czystym kontem zacząć żyć na nowo…

Niestety ten pełen nadziei początek zmienia maleńka, zasuszona staruszka, która szuka Fusi – suczki uciekinierki. Śmierć sąsiadki, konieczność wezwania pogotowia i policji są niepokojąco daleko od najświeższych planów Leosia. Do tego zostaje obarczony opieką nad zwierzakami zmarłej pani Gwizdoniowej, jako ten „młody, niepracujący i bez zobowiązań”… Trzeba przyznać, że wszystko komplikuje się w tempie błyskawicznym. Mężczyzna stara się być stanowczy, konsekwentny, bardzo chce odzyskać kontrolę i uporządkować zaległe sprawy. Nawet przez chwilę wydaje się, że wszystko zmierza w dobrym kierunku – do czasu, kiedy podczas spaceru z psem znajduje ciało zamordowanej kobiety, Noooo, pech!

Na jego niekorzyść działa fakt, że jest empatyczny, wrażliwy, zupełnie pozbawiony tupetu i egoizmu. Dawno już nie spotkałam bohatera, który budziłby taką sympatię! Zupełnie nie potrafi być asertywny, nie jest w stanie nikomu odmówić pomocy, a do tego jest niezwykle samo...

Przezabawna historia! Polecam.